Yıllardır bir kıvılcım kapalı kında,
Kimsesizlik dört yanımda bir duvar gibi;
Muzdaribim bu duvarın dış tarafında,
Şefkatine inandığım biri var gibi.
Sanıyorum saçlarımı okşuyor bir el,
Kıpırdamak istemiyor göz kapaklarım;
Yan odadan bir ince ses diyor gibi gel!
Ve hakikat bırakıyor hülyamı yarım.
Gözlerimde parıltısı bakır bir tasın,
Kulaklarım komşuların ayak sesinde;
Varsın yine bir yudum su veren olmasın,
Baş ucumda biri bana 'su yok' desin de!
herkesin bir kimsesi vardır ben bilmez miyim
herkesin bir ayakkabısı gibi bir de şarkısı
herkesin bir kimsesi vardır ben bilmez miyim
bir de kimsesizliği...
Kimsesizlik zordur; size en yakın görünen fakat o kadar da yakın olmayan insanlardan beklenti altında olmanın, ihtiyaç duymanın çaresizliği daha da zordur..
zordur kimsesizlik, özellikle alısma evresi
eve gelirsin bir tabak yemek arasın yapması zor gelir aç uyursun
canın sıkılır kendi kendine konuşursun deli gibi
bazen de dalgınlıkla kapıya gelir zile basarsın biri açsın diye beklersin
en çokta kaybettiklerini özlersin, ararsın zaman geçer o kadar alışırsın ki yalnızlığa, kimsesizlige istesen de kimseyi koyamazsın onların yerine.
