hiç ummadığınız bir anda ortaya çıkabilen his. hele ki etrafınızda bir çok insan varken bunu hissediyorsanız, işte o zaman hayatın acımasızlığıyla kıvranmaya başlarsınız.
Yıllardır bir kıvılcım kapalı kında,
Kimsesizlik dört yanımda bir duvar gibi;
Muzdaribim bu duvarın dış tarafında,
Şefkatine inandığım biri var gibi.
Sanıyorum saçlarımı okşuyor bir el,
Kıpırdamak istemiyor göz kapaklarım;
Yan odadan bir ince ses diyor gibi gel!
Ve hakikat bırakıyor hülyamı yarım.
Gözlerimde parıltısı bakır bir tasın,
Kulaklarım komşuların ayak sesinde;
Varsın yine bir yudum su veren olmasın,
Baş ucumda biri bana 'su yok' desin de!
herkesin bir kimsesi vardır ben bilmez miyim
herkesin bir ayakkabısı gibi bir de şarkısı
herkesin bir kimsesi vardır ben bilmez miyim
bir de kimsesizliği...
Kimsesizlik zordur; size en yakın görünen fakat o kadar da yakın olmayan insanlardan beklenti altında olmanın, ihtiyaç duymanın çaresizliği daha da zordur..
Planlarını, hayallerini, mekanını, zamanını, düşüncelerini paylaşacağı kimsenin olmaması durumu.
Kimsesiz; sığınacak veyahut sevgi ihtiyacını, anlaşılma ve anlaşma ihtiyacını, görme ve görülme ihtiyacını paylaşamadığı bir hayatı yaşayan kişidir. "Yaşayan" diyorum ancak, yaşamanın gittikçe kendisine ağır geldiği bir hayat yaşarlar.
Bazen insan kimsesiz olmasa bile, bazı anlarda ya da mekanlarda kendisini kimsesiz hissedebilir. O anki duygu-düşünsel durumu bunu ona olanaklı kılabilir. Dolayısıyla herkesin hayatında bir kere de olsa kimsesiz hissettiğini, bir kimsenin yokluğunu çektiğini düşünüyorum.
Ve herbirimizin birbirine kimsesiz hissettirdiği anlar mevcut ne yazık ki.
şöyle bir hayal ettim de zor olmalı. hasta olunca bir tas çorba yapan, derdini anlatabileceğin, bazen sığınabileceğin birileri lazım bu hayatta. arada bakımevinde kalan bir yakınımı ziyarete gidiyorum. yemin ederim ordan çıktığımda 3 gün kendime gelemiyorum. bir keresinde yakınıma sarıldığımda ordaki yaşlılardan biri " bana da sarıl" dedi.
bana da sarıl!
hiç tanımadığın birinden sıcaklık beklemek büyük bir çaresizlik olmalı.
kimsesi olmayan herkese dayanma gücü diliyorum. zor...
zordur kimsesizlik, özellikle alısma evresi
eve gelirsin bir tabak yemek arasın yapması zor gelir aç uyursun
canın sıkılır kendi kendine konuşursun deli gibi
bazen de dalgınlıkla kapıya gelir zile basarsın biri açsın diye beklersin
en çokta kaybettiklerini özlersin, ararsın zaman geçer o kadar alışırsın ki yalnızlığa, kimsesizlige istesen de kimseyi koyamazsın onların yerine.
yıllardır ki bir kılıcım kapalı kında,
Kimsesizlik dört yanımda bir duvar gibi;
Muzdaribim bu duvarın dış tarafında,
Şefkatine inandığım biri var gibi.
Sanıyorum saçlarımı okşuyor bir el,
Kıpırdamak istemiyor göz kapaklarım;
Yan odadan bir ince ses diyor gibi gel!
Ve hakikat bırakıyor hülyamı yarım.
Gözlerimde parıltısı bakır bir tasın,
Kulaklarım komşuların ayak sesinde;
Varsın yine bir yudum su veren olmasın,
Baş ucumda biri bana 'su yok' desin de!
sevgisizlik ile birlikte insanı en çok yıpratan duygudur.
bir de kalabalıklar içinde yaşayıp da kimsesizlik hissetmek var ki o duygu artık son raddedir. allah kimseyi o duyguya düşürmesin.
