aynı zamanda her önüne gelene ağlayıp sızlayan, herkesi dost sanan, yüreğini açan saf bir insan olmaktır kanımca.
ya da tam tersi huysuz mu huysuz, kırıcı mı kırıcı, saçma bir kişilik taşıdığından dolayı dışlanmaktır.
sanırım herkesin bi dönem benim her gün yaşadığım durumdur. ulan okula gelmedik bi merak edin mınakoyim siz gelmeseniz ben arıyorum ama, bu çocuk iyi mi napıo ne ediyo kaç gündür haber alamadınız bi sorun ulan bi sorun.
kötü sonuçlar doğurur, intihara meyil falan. lakin iyi tarafından bakarsan her daim kafan rahattır kimseyi düşünmezsin çünkü bi noktada özlenmek sorumluluk getirir.
hayatın kendisine sürekli pislik muamelesi yaptığı insandır. ayrıca eğer hayat o insanı önemsemiyorsa o insan da hayatı önemsemez. sonuç olarak (bkz: çok da fifi)
kendinizi yalnız, mutsuz ve çaresiz hissettiğiniz zamanlarda yanınızda kimsenin olmadığını fark ettiğinizde içinizde duyduğunuz duygudur.
söyle bir etrafınıza bakar ve kimselerin olmadığını görürsünüz. yalnızsınızdır. günlerdir telefonunuz bile çalmamıştır. size sarılacak 'seni çok özledim' diyen bir sesi duymaya hasret kalmışsınızdır. sizi çevrenizde içinde bulunduğunuz karamsar durumdan kurtaracak insanların olmadığını anladığınızda kimse için bir şey ifade etmediğinizi düşünürsünüz.
