durup dururken tebessümü silmek yüzdeki, istemsizce boşluğa daldıktan hemen sonra oluşan kalkıp gitme isteğiyle yüzleşmek. kalabalıktan bunalıp yalnızlığa terketmek kendini, sonra sessizliğin boğucu çığlığında göz yaşlarını tatmak. birden ruh hali değiştirip eğlenceli şeyler dinleme isteğine hoş geldin demek, yürümek, hızlı yürümek, daha hızlı yürümek, koşmak ve ansızın durmak. oksijenin yakıcılığına olan hasretle solumak, soludukca yanmak, yandıkca da sönmek.
kimsenin anlayamadığı adam olmak, kendini anlamdıramamakla eşdeğerdir belki.
yağmurlarda kalıp da ıslanmak, yağmur'a anlamlar yüklemek. cem adrianmışcasına tizleştirmek sesi, ansızın cem karacalaşmak. cem'lere gelip cemre'ce yanamamak. düşememek ya da toprağa, havaya, suya.
kimine anlamsızca gelen tüm hareketleri, kendinde anlamlaşdırmak en büyük belirtisidir bu adamların.
kimsenin anlayamadığını, kimler anlasın diye sormaz mı insan?
ruhunun en büyük parçasına yetmez mi lisan?
