durup dururken tebessümü silmek yüzdeki, istemsizce boşluğa daldıktan hemen sonra oluşan kalkıp gitme isteğiyle yüzleşmek. kalabalıktan bunalıp yalnızlığa terketmek kendini, sonra sessizliğin boğucu çığlığında göz yaşlarını tatmak. birden ruh hali değiştirip eğlenceli şeyler dinleme isteğine hoş geldin demek, yürümek, hızlı yürümek, daha hızlı yürümek, koşmak ve ansızın durmak. oksijenin yakıcılığına olan hasretle solumak, soludukca yanmak, yandıkca da sönmek.
kimsenin anlayamadığı adam olmak, kendini anlamdıramamakla eşdeğerdir belki.
yağmurlarda kalıp da ıslanmak, yağmur'a anlamlar yüklemek. cem adrianmışcasına tizleştirmek sesi, ansızın cem karacalaşmak. cem'lere gelip cemre'ce yanamamak. düşememek ya da toprağa, havaya, suya.
kimine anlamsızca gelen tüm hareketleri, kendinde anlamlaşdırmak en büyük belirtisidir bu adamların.
kimsenin anlayamadığını, kimler anlasın diye sormaz mı insan?
ruhunun en büyük parçasına yetmez mi lisan?
başarısızlıklarını başarı, yenilgilerini galibiyet saymak. yaptığı kazık koleksiyonlarından tecrübe takas etmek.
halen insani değerlerini yitirmemiş olmaktır; iyilik yaparken, taş atanlara.
ve yıkılmamaktır şu hayat denen koşuşturmacanın keşmekeşliğinde, çağın getirdiği ahlak dejenerayonu karşısında.
anlamsızdır çünkü diğerlerine göre.
anlamsızdır.
çünkü kaybeden taraftasınızdır. ama kısa vadede.
Yaşarken verdiğimiz tüm savaş bu tek kelime için işte...
Anlaşılmak için savaşıyoruz, benliğimizin rüştünü ispat etmek için... Sözlerin bittiği yerde Önce tatlılığı aldatır adamı, sonrası acıtır; Huysuzluğa sebep de yoktur ya fıtri olunca ...
Herkes pek bir anlama kaygısına düşmüş de,
Anlaşılmak değil ki derdimiz... hem mevlana' nın dediği gibi; ne kadar bilirsen bil söylediklerin, karşındakinin anladığı kadardır...
