ateşin düştüğü yeri yakması, ne acı ki bu ülkede şehit vermenin artık uzun bir zamandır rutin bir olgu haline gelmesi, çözümün masa ve meclis yerine ısrarla dağlarda aranmasıyla ilgilidir.
yazarın kendine göre doğru kabul ettiği cümle. tamam şehit verdik üzgünüz bizde ama bu tepki yersiz. klavyenin başından ne yapılır ki. yoksa ülkeyi mi yönetecez tuşlardan.
ölümlerin rutinleşmesi ve günlük yaşam parçası kabul etme durumudur, tıpkı kaynayan su ve kurbağa deneyi gibi olduk toplum olarak, acil sirkelenmek ve tepki koymak gerekir.
umursuyoruz kardeşim. onlar ne burada anıldıkları zaman yücelirler ne de anılmadıkları zaman küçülürler. onları haberlerde görüyor, onların adlarına üzülüyor, ailelerine üzülüyor, içten içe yeterince umursuyoruz. keşke hiç şehit vermesek de buralar bu kelimeleri bir daha görmese...
