etrafındakilerin mutsuzluğunu, donukluğunu anlatan insanın cümlesi.
kendi kendime çok söylemişimdir de bu cümleyi, insan şu klibi izleyince bir fena oluyor. "mustafa ceceli-unutamam".
yaşlı bir çift, elleri öpülesi teyzenin elinde bir asker resmi. şehit ailesi olduğu beli. izlerken, gördüğümüz cümleciklerden anlıyoruz daha yeni nişanlı olduğunu. şehit haberi geldiğinden beri de artık kimsenin neşesi kalmamış ailede. adam, tam bu cümleyi söylerken - daha doğrusu cümle ekranda yazarken - ceceli "canımın çoğu kaldı sende" demekte. aynı şeyi yaşı adamın yüz ifadesinden de anlıyorum.
belki şehit haberlerini kullanarak kurnazlık yapıp duygulandırmaya çalışmışlar, belki de klipten verilen bir tepki. ikincisi olduğunu düşünüyorum.
ama yüreğimden silinmeyen bu acı durumu bir anlığına düşünmeyip cümleye genel olarak bakıyorum. haklı. artık insanlar gülmüyor !
komedyenlerin soğuk esprilerinde adamların suratlarına kahkahaya hazır biçimde bakıyoruz artık. bir bahane olsa da gülsek diye. ama sinema salonunda belki de yanyana kahkaha attığımız yabancıyı sokakta görsek donuk donuk bakar geçeriz, yol vermeyiz. ben de vermem yol mol, ne yol vereceğim elin adamına ? - ahanda tam bunu diyorum -
sonra klipteki gibi görüntüler geliyor aklıma. artık insanlar gülemiyor bu kalabalığın içinde. ve her geçen gün biraz daha ilerliyoruz hayatta, her yaştan insanla beraber, tabii o yaşlı teyze ile amca da devam ediyor yaşamaya, bir ihtimal gülmek ile gülememek arasında kalmış vaziyette.
ve fon müziği : "ama benim ciğerim yanar, ten oyalanır, can kanar.." *
