adı yoktu bu sevdanın. bakir, saf ve öyle kendi halindeydi ki, kimse ellemeye cesaret edemezdi. hiç kimsenin farketmediği, duvarda asılı duran tozlu bir resim gibiydi, kimsenin geçerken bakma ihtiyacı hissetmediği. tozu alınmazdı o resmin. gün geçtikçe görünmez bir hal alırdı...
bu muydu doğru olan? toprağın altında can çekisen o sevdayı, beni dışarı çıkar diye yalvaran, güneşi görmek istiyorum diye bağıran o sevdayı daha da derine gömmek miydi doğrusu?
deyil di elbet. sadece birazcık cesaret. daha da kadimleşmeden, onu kıyam'a davet etmek ti doğrusu. geçmişi örtbas etmeden, onu vücuda getirebilmekdi.
oksijenle yer değiştirmeliydi sevda. parmaklarının ucuna kadar hissedebilmek için.
