Bu konuda ayet ya da hadis varmı bilmem ama, bu çok anlatılır. Yani kul Mevladan fazla severse birini sonu hüsran olur derler hep. Hayatı, dünyayı, görevlerini ve Mevlayı unuturcasına birine aşık olmak, bağlanmak hep ayrılık getiriyor genelde. Kendimden biliyorum. Tasavvufta pek uygun görmezler faniye tapmayı.
hayatta böyle değil midir, birini ondan vazgeçecek kadar seversiniz o da alır bir şekilde uzaklaştırır onu sizden, sonra kendisine dönmenizi bekler ama farkında değildir hayatınızı almıştır zaten. size de boşluk kalır.
aslında hayatın özeti gibi sözler. çok hakim olduğum bir konu değil ama muhmetelen böyle bir ayet, hadis yok. biri uydurmuş,ağzına sağlık güzelde uydurmuş sonra allah a mal etmiş olsa gerek. kime ait olduğundan ziyade doğruluğu önemli bizim için.
az sevilenlerin sonsuza dek baki kalacağına dair yorumu haklı çıkaran bir beyan. resmi gazete'de yayınlanmadan inanmamak lazım kaynağı hakkındaki rivayetlere.
gidenin geri gelmesi için yaradana dua edip yakarma işlemine hız kesmeden devam etmek içindir. yanında olunca zaten ne dua edersin ne de iman, insanın başına ancak kötü birşey gelirse imana gelmektedirler. allah garibanı sevindirmek için önce eşeğini kaybettirip sonra buldururmuş hesabı.
doğruluğu muamma olan bir sözdür. diyelim ki biri sizi içten içe ondan daha çok seviyor ama sizin haberiniz yok. ölen siz oluyorsunuz.
edit: az önce danıştığım ve din bilgisine güvendiğim birine sordum. aslı kimi benden daha üstün görürsen onu senden alırım imiş. bununda doğruluğunu muammaymış.
tanrı
der ki;
kimi benden çok seversen onu senden alırım...
ve ekler : "onsuz yaşayamam" deme, seni onsuz da yaşatırım.
ve mevsim geçer, gölge veren ağaçların dalları kurur, sabır taşar,
canından saydığın yar bile bir gün el olur, aklın şaşar.
dostun düşmana dönüşür, düşman kalkar dost olur, öyle garip bir dünya.
olmaz dediğin ne varsa hepsi olur... "düşmem" dersin düşersin, "şaşmam"
dersin şaşarsın. en garibi de budur ya, "öldüm" der durur, yine de
yaşarsın. bu bir yazıdan alıntıdir,hadis ya da ayet değildir arkadaşlar.
yaygın bir inanıştır "kimi benden çok seversen onu senden alırım" sözünün yaradana ait olduğu. lakin çoğu din alimi der ki biz böyle bir rivayete denk gelmedik.
bu söz kanımca hz. cebrail'in peygamberimize hitaben: Ya Muhammed ! istediğin kadar yaşa sonunda öleceksin. istediğini yap, mutlaka onun karşılığını görürsün. Dilediğini sev, muhakkak ki (bir gün) ondan ayrılacaksın." (mecmauz zevaid 2/252) öğüdünün ve yukarıda gördüğüm üzre hz. mevlana'nın tokat gibi inen dizelerinin harmanlanıp yaradana aitmiş gibi algılanmasından ileri gelen bir yanılgıdır.
birini yaradandan çok sevmek mi haşa! biz ancak yaradandan ötürü severiz sevdiklerimizi. ama yine biz aciz kullar mutluyken her şey yolundayken genelde unuturuz bu mutluluğu bize bahşedeni. öyle değil midir canımız ne zaman yansa başımız ne zaman sıkışsa hemen allah demez miyiz? yaradan zaman zaman hatırlatır kendini canımızı acıtarak hatırlatır ki yüreğimiz soğumasın. kibre kapılmayalım.
aslında bir yandan da elimizdekilerin kıymetini bilelim diye bir uyarıdır sanki. insanoğlunun nankörlüğü ve doymazlığıdır yaradanın kendini hatırlatma sebebi. yani yine çok sevdiği kulunun mutluluğu için küçük bir uyarıdır sadece.
