Yuvarlak altın yüzünden geçmişim günün
Derin ırmaklar boyunca ilerlerken
Sıkıntılarımıza bile alışık
Niye hep gün ortasına çakılı kalmış
Bu yapışkan yoğunlukta ıssızlık
ilk söz vardı ya, insana değin
Nice umutlardan devşirdiğimiz
Ama bir başka iklimde
Ölümün her an su başında beklediği
Taze bir erik gibi ısırdığında zamanı
ilk söz vardı ya,
Binlerce ses arasından onu ararım
Bilirim can yürür, kan yürür şimdi bedene
Yine dönüşünden fışkıracak sevincim..
