türkiye cumhuriyeti devletinin hoşuna gitmeyen vatandaşları için takındığı tutum.
"aman bak ingiltere'de bile göstericilere neler yapıyorlar..." bırak ingilizler ne yaparsa yapsın, sana ne? bana ne? konuyu çarpıtmayın.
bazı insanlar insan yerine konulmadıklarını düşündükleri için yapılıyor bu direniş, özünde bu. siz istediğiniz kadar bunun aksini söyleyin: eğer bu insanlar kendi kafalarında ikna olmuşlarsa, hayatlarında ciddi bir rahatsızlık duyuyorsa sizi değil, kendisini haklı buluyor ve buyrun işte isyan ediyor. "üzerimizde baskı var" iddiasının doğru olmadığını ispatlamanın yolu daha çok güç uygulamak değildir. bu şiddetle israr eder ve insanları yok sayarsanız sadece direnişin temel nedenini desteklersiniz.
ancak devletin bunları düşünüyormuş gibi bir hali yok zaten... "kahrolsun insan hakları" diye bağırmış bir polis ile karşı karşıya olunca hak ve hukuk gibi kavramlar manasızlaşıyor. elbette gökten düşmüyor bu zihniyet, toplumda böyle olduğuna inanan kesimler var ve üretiliyor. bu altyapının üstüne bir de iktidar falanca filanca hizmetlerinden bahsettikten sonra diyor ki: "bunlara isyan eden insan olamaz"... yani kişinin "insan" sayılabilmesi iktidar ile her konuda hemfikir olması şartıyla mümkün. yoksa gayri-insani uygulama nasıl açıklanabilir? insanlar ölüyor, beyin travması geçiriyor, kolu bacağı kırılıyor, sakat kalıyor. sadece fiziki de değil; ne olursa olsun söylediklerinin dinlenmeyeceği, ne yaparlarsa yapsınlar istemedikleri kendilerine zorla yaptırılacağından dolayı hiçe sayılmış oluyor; hakaret ediliyor, yasadışı olmakla suçlanıyor, doğal olarak bu hadiselerden sonra iktidarın kendileri için av partisi başlatacağını seziyor. aklına ve benliğine de tecavüz ediliyor özetle.
bu tutumun tek anlamı vardır, ancak iki şekilde tanımlanabilir: birincisi, devlet karşısındakini insan olarak görmüyor, dolayısıyla sadece insan olmaktan gelen ve yasalarla "bile" tespit edilmiş temel hak ve özgürlükleri direnişçiler için aklına dahi getirmiyor. bu durumda mesela yarın bu adamlar mahkemede yargılansa ve kendilerine "neden insan haklarını gözetmediniz" diye bir soru yöneltilse "ama onlar insan değildi ki" diyecekler. ikincisi, ve bence daha kötüsü, devlet insanların hakları olabileceği ve bunları garantiye alabildiği oranda meşruluk kazanacağını bilmiyor veya biliyor ama kabul etmiyor. bu durumda ise mahkemenin sorusuna "bin tane dizi izliyorlar, verdik işte haklarını" diye karşılık verebilirler. devlet kendi kanunlarınıyla bile çelişkide.
ama aynı devlet "kendi içinde" bir çelişkide değil, çünkü bu devletin vatandaşını insan görme-me geleneği ve çapı tam olarak bu kadar. o nedenle en yetkili ağızlar rahatça "kim takar insan haklarını" modunda "ben değişmem" diyebilmektedir. kendisinden değil, bir devlet geleneğinden bahsettiği için. direnen insanların en büyük yanılgısı bazı kafaların gitmesinin herşeyi çözeceğini sanmaktır. bir adam veya bir parti üzerinden tatmin olmaktır. mesele sistemin "insan" anlayışını değiştirmektir, insan yerine konmanın ölçüsü iktidarların keyfinden çıkartılmasıdır.
