şimdi efendim küçüklüğümden beridir hastahaneden kurtulabilmiş değilim. bir kez olsun da rastlamadım ki güler yüzlü bir hemşire olsun,az anlayışlı. neyse, diyorum bir saniye bekle işimi halledeyim takarsın serumu. yok inat etmiş ya bir defa dinler mi beni. uzattım kolumu, bir de damara patlatıp utanmadan sen rahat durmadın demesin mi.. neyse odadan çıktı bir kaç kağıt elinde ben durur muyum hiç. çekmeceleri kurcalayıp yeteri kadar iğneyi bulduktan sonra oturacak olduğu sandalyeye dil konumda içeriden dışarıya doğru yerleştirmek kaldı tabi bir yandan kapıyı gözlüyor bir yandan ise serumu tutuyorum. yeteri kadarını yerleştirdikten sonra büyük bir zevk ile yatağıma geçip olacakları izlemek güzeldi. iğneler üzerine oturan hemşirenin son sözleri; ah ah, bu ne. ve cevap;sen rahat durmadın şekerim.
oğlum bunlar öğrencilik hatatlarında hiç böyle değiller aslında dedirten cinstendir. bir çok arkadaş tanıyorum ki son derece sevimli ve şakacı insanlardı lakin göreve başladıktan en fazla bir buçuk yıl sonra ketumluğun pençesine kapılmaktan kurtulamadı garipler. yaşam standartlarının beklenildiği gibi çıkmaması, hastanenin zor kouşlları, doktorların/hstaların tribi derken hak vermemek elde değil kendilerine. ama ben denk geldiğimde ağzına çakıyorum bitane o başka tabi.
