görünümü-sunumu başka ama alt metinde dilenme rolünü kotaran dilenciler.
önceleri edep adap vardı. istanbul'da falan vapurlarda çakmak, traş bıçağı vs diye usulüne göre pazarlama taktikleri ile satıcılar mevcuttu (hala da vardırlar herhalde istanbul'da değilim neticede).
kimisi çalgısını çengisini çıkarır kaldırıma çöker kutusunu önüne koyar gelen geçenden para alır. bu da ayrı bir dilenme şeklidir.
bu aralar sık sık karşılaştığım ise, "abi öğrenciyim ailem buca devlet hastanesinde varsa 1-2 lira verebilir misin buca'ya gitmem lazım." diye dileniyor. gel gör ki bu geri zeka ile 1 ayda 2 kez karşılaştım. 1 ayda yürüyerek buca'ya gidersin kerata.
bir keresinde de avm önünde sosyal sorumluluk projesi kapsamında doğaya saygı adı altında gazete çıkaran bir hanım kızımız bana gazete satmaya çalıştı. inanın üzerimde bozuk para yok olanı versem size ayıp olur dilenci muamelesi yapmak istemiyorum dedim. "olsun tüm varsa da bozarız." deyince ters bi laf edecektim de zor tuttum kendimi.
bugün de metroda denk geldim. adam diyor ki; "40 yıldır gitaristim hastayım kalem satıyorum gönlünüzden ne koparsa."
adamın taktiği çok güzel ama. iki durak arası 3 dk falan. sunumunu 3 dk ya sığdırıp ilk durakta inip öndeki vagona biniyor.
bir başkasında arkadaşlarla kordon'da çay içerken bir çocuk; elinde, "suriyeliyim türkçe bilmiyorum açım" yazılı kartonla gelmişti. sonra baktım bu çocuk diğeri ile türkçe konuşuyor başka masaya geçerken. 2 gün sonra bi daha denk geldim dedim ki sen türkçe biliyorsun. çocuk utandı ve topukladı.
tamam buzdağının, madalyonun, bıçağın öteki yüzüne de bakalım. paraya ihtiyaçları olanlar da var ama samimi olmak gerek. son çırpınışları gayretleri bitirdin mi de dileniyorsun acep?
