insanın kendi iç muhasebesini yaptıktan sonra en son elinde kalandır... keşke; pişmanlıgın oluşturdugu his bulutu ile devam edilen yolda ne yapılması gerektiğini öğretir, çaresizlik ise; bir mengene misali seni içine alıp ruhun çıkıncaya kadar sıkıştırıp savurdugu girdapta birdaha yapılmayacak olanı.
tek başınasın artık kendi kavganda, iri gövdeli, nasırlı kocaman ellere sahip, bakışları ile ürküten adamlar saldırıyor üzerine, tek başınasın ya, tek başına ve yanlız, kurtarıcın yok, vuracaklar ve savuracaklar bedenini, etraf karanlık, çığlıklar kopuyor içinde, ellerin titriyor, ellerin ve ruhun... çaresizlik bu işte ve o kötü adamlar gibi tek kişiye binlerce pişmanlık eşliğinde saldıracak kadar acımasız keşkelerinde.
insanın en sefil hastalığıdır. hastalık derken bile tereddüte düşersiniz ama öyledir. yapmayı tasarladığınız her işi aksatırsınız eğer elinizde bir adet keşke varsa. vazgeçersiniz, yolun yarında geri dönersiniz, sonra yaparım dersiniz sadece ve sadece keşke alışkanlığından. uyuşturucu gibidir, bir kere söylemeniz yeterlidir. pişmanlıklarınıza çözüm haline gelir, ''keşke'' der, pişman olur, huzurlanırız. sanal bir huzur. keşke dememek için iyi düşünmek, üstüne iyi tavır almak, düşünmenin yanında pratik olarak yaşamakta gerekir.
