Tabi ki çocukluk yıllarıdır. insan her geçen sene daha çok hissediyor yaşlandığını. her geçen gün geçmişine olan özlemin artıyor. bazen oturuyorum düşünüyorum. daha dün mahallede sabahtan akşama kadar maç yapar annemden sepetle aşağıya reçelli peynirli ekmek sarkıtmasını isterdim. daha dün tüm mahalle akşamları dışarı çıkıp saklambaç oynardık. daha dün hayvan gibi eğlenerek uzun eşek oynardık. ve daha niceleri. insan büyüdükçe masumiyetini kaybediyor. insan özlüyor o günleri. keşke hiç büyümeseymişim.
ilkokul yıllarım. çünkü o zaman küçük şeylerden mutlu olabiliyordum. sevdiğim insanları depremde kaybetmemiştim. çünkü o zaman çocuktuk ve arkadaşlarımız daha gerçekti. geceleri saklambaç oynar ve korkmazdık. çünkü çok uzak değil 90larda, hepimiz daha insandık.
tabii ki üniversite yılları... yurt arkadaşlıkları... kampüs aşkları... evden gelen koliler, derslerdeki geyikler, hatta final haftaları... hepsinin yeri çok güzeldi be...
