sürekli etrafımdan duyduğum sinir edici istek. Gerçeklikten bir o kadar uzak olduğu gibi, bu kadar samimiyetsiz bir istekle de karşılaşmış değilim daha. Bunu gerçekten dileyenlere iki şeyi hatırlatmakta fayda vardır.
akşamın dokuzu kadıköy'ün yoğun trafiğinde dakikalar geçirdikten sonra evdeyim. çamaşır suyu lekeli bol eşofmanımı ve yakası genişlemiş tişörtümü giyip atıyorum kendimi üçlü koltuğa. babam çoktan yatmış, annem de benim gelmemle birlikte sofrayı kurmuş yatmaya gidiyor. yemek yemeye mecalim kalmamış. alıyorum masadakileri bir tepsiyle götürüp salonda yiyorum. günlerden perşembe, kanal d'de kavak yelleri. bugüne kadar yayınlanan bölümlerinin çoğunu işten geç çıktığımdan kaçırdım. bir kadın abisine söylüyor bunu ''keşke hiç büyümeseydik''. iç geçirmemek elde değil.
bütün gün, şimdi eve gelince rahatlamak için giydiklerini giyebilirsin. bir allah'ın kulu da eşofmanının ağının yırtık olmasını umursamaz. kravat yok, takım elbise yok, nasıl göründüğünün önemi de yok...
sürekli birileriyle yarışmak zorunda değilsin. en büyük yarışın, yağmur yağdıktan sonra oluşan çamura çiviyi dik saplayan ilk kişi olmak. eğlenmek için bir materyale ihtiyaç yok. şimdilerde olmayan çayıra yan gelip yatmaktan zevklisi yok.
birileriyle iyi geçinmek zorunda değilsin. patron, üst, amir yok. bırak geçim derdini; dizinden başlarsan saydırmaya, kaleye geçmene bile gerek yok.
iyi saklanırsan sobelenme, hızlı koşarsan yakalanma, havada tutarsan ortadan çıkma, kaleye mum dikersen oyun dışı kalma ihtimalin de yok ama hiçbirinde iyi değisen de dert etmene gerek yok.
herkese aşık olursun, istediğin kişiyle konuşursun, sıkılınca gidersin, canın istemezse oynamazsın... seni yadırgayacak kimse, yadırganma korkusu yok.
bütün gün süren maçlar yüzünden bacaklarına kara sular da inse, ertesi gün tatilse, sabahın ilk ışığıyla yine bütün gün sürecek bir maça başlamak seni yormaz. maçın ortasında öğle yemeği için evden çağrılman sana koymaz. biliyorsun ki aburcubur alacak tek kuruşun yok.
küsü bozmak iki parmağı ayırmak kadar kolay. gurur yok, kibir yok...
büyünce bir gün küçüklük günlerini özleyeceğini düşünmezsin. şimdi özlüyorsun.
keşke hiç büyümeseydik, büyüyünce değiştik çünkü. eskiden eve bu saatlerde gelmezdim mesela. hele bi' geleyim babam kulaklarımı çekerdi, artık karışan yok.
meğer acılarmış insanı büyüten, ölüm, aşk... ne zaman farkına varırsa o zaman büyürmüş insan. daha bir acımasız olurmuş hayat, sevdiklerini koparırmış önce tek tek. yerine yenileri koyulduğunda sahte bir mutluluk kaplarmış yürekleri çoğu zaman. zormuş gerçek mutluluğu bulmak, zormuş ama imkansız değilmiş.yeri ve zamanı gelmeliymiş sabrı öğretirmiş beklerken, farkında olmadan devam edermiş insan büyümeye. büyümek zormuş, üstesinden gelmek zormuş sorunların ama imkansız değilmiş. ezermiş insanı çoğu zaman ama kalkmayı da öğretirmiş hayat. aşkı bulduğunda pır pır atar yürek dedikleri bu olsa gerek. keske büyümeseydim der insan ne zaman zorlukla karşılaşsa, ama büyümek öğretir insana küçükken bilmediği birçok şeyi.en güzeli aşkı, aşkın kutsallığını...
zor değilmiş "seni seviyorum" demek karşıdakine ama zormuş söyleyebilmek yürek istermiş işte o zaman "keşke büyümeseydim çocuk kalsaydım" dermiş insan; ama diyebildiğinde ondan mutlusu olmazmış, hafiflermiş yüreği kuş gibi. ağlamak gülmenin kardeşiymiş, her ağladığında "büyümeseydim" dermiş insan ama bilmezmiş ağlamak olmasaydı gülmek bu kadar güzel ve anlamlı olmazdı. evet zormuş büyümek, büyüyebilmek ama imkansız değilmiş.
sorumluluk almadan yaşamaktır. her nekadar bilmesekte hayatın en kıymetli en yaşanası yeridir çocukluk ve insan hep orada kalmak ister. ya da tek gidişlik bir bilet almak ister çocukluğa.
eğlencenin bittiği ve sorumlulukların başladığı noktada arada kalmış olmanın verdiği şok nedeniyle söylenilir. çocukluğunu değilde sorumsuzluğunu özlemektir aslında.
yetişkin her bireyin hayatında en az bir kez sarfedeceği cümledir. yaşadıkça, insanları, sahteleri, yalanı dolanı gördükçe daha sık dilegetirilecek olan yakınma.
