özellikle sevgisini söyleme konusunda, özürlü bir milletiz, hep geç kalınır nedense hep.. oysa öfkemizi ne de çabuk söyler ve gösteririz değil mi? evde, işte, yolda, dağda, bayıtrda... birine ya da bir şeye kızdığımızda, anında ağzımızdan küfürler savrulur ama söz konusu sevgi olunca, utanırız, ayıplarız, yakıştıramayız, konduramayız kendimize, gurur yaparız vs... ve sonra, kesinler belkiye, belkiler de keşkeye dönüşür.. geçmiş olsun...
