bilyelerimizi saklarken cepte, oynamışız en büyük kumarı aslında. kazanmanın ehemmiyetini öğrenemeyenlerdenmişiz o yaşlarda. hep kaybedip bir köşede oturan boynu büküklerdenmişiz ya da.
girgin de değilmişiz öyle. annesine omuz silkenlerden mi? ah hiç olmamışız. balkona çıkıp gözükmesi, yerde duran topu alıp gitmemiz için kafi bir sebepmiş. öyle vedalar da etmemişiz arkadaşlara. hani şu benim gibi boynu omzuna yakın duranlara. onlar da kukla gibi mübarek, arkalarında görünmez ipler, hareket etmelerine sebep.
panayıra benzer mahalle aralarının kuklaları gibiymişiz evet.
saklambaç oynayalım demiş biri belki. kalkmış katılmışız. lakin saklanayım derken mahalleden uzaklaşmış, kaybolmuş çocuklarmışız. seksek dersen şayet, 7 ile 8 in üstüne iki ayak basamadan çizgi dışına savrulmuş, dengesini kaybetmiş çocuklarmışız.
oyunlar mı yapmış böyle bizi? elbette hayır. sadece az biraz buruklaştırmış tadını yediğimiz nanelerin. o çekimser tavırları taşımışız sonra yıllarca. az büyüdükçe kabahat bulma konusunda geliştirmişiz kendimizi. daha 6 yaşındayken en fazla, belliymişiz de, oyun oynarkenki o çocuğu getirmek istememişiz akla.
oyunlar olmasaydı hani diyorum , belki hatırlamazdık çocukluğumuza dair bir iki iç burkan detayı. çünkü bizim tüm zayıflıklarımız ilk orda vermiş rengini. bahsettiğim sen, o, bu, şu seğil elbet burda bahsi geçen çocuklar, kafaları hafif yana eğik, omzuna yakın vaziyette duranlar...
panayıra benzer mahalle sokaklarında duyulmamış bizim kahkahalar. istop'ta havaya atılan top sizin olmuş belki ama tutmaya çalışanlar arasına karışamamışsınız işte bir türlü. bir tedirginlik, bir kabulleniş, bir dışlamak ki kendini sormayın ötesini.
kukla gibiymişiz şimdi bakınca. şimdi bakınca sırtımıza bağlanan ipi biz kesmişiz aslında...
