5000 m de gümüş madalya kazanan elvan'ın ettiği sitem dolu cümle. bayrak bulamamasının ardından "kimse benden madalya beklemiyordu. ama ben inanmıştım. altın için koştum. statta bayrak olmamasına çok üzüldüm. bilerek mi yapılıyor diye düşündüm. burada 68 türk sporcu vardı, hiçbirini tribünde göremedim. bayrak bulamayınca keşke yarışmasaydım diye düşündüm" demiş. http://www.milliyet.com.t...81729&Date=23.08.2008
keşke koşmasaydım. anneannem söylemişti halbuki. bu soğuklarda koşup terleme demişti. soğuk esrarengiz geliyordu bana. ve koridordan sinsice geçip, televizyonun rahatça bastırabileceği bir sesle dış kapıyı aralayıp atıveriyordum kendimi dışarıya.
geçen yazdan beri her gün koşma isteğiyle yanıyordu midem. enerji doluyordu tüm vücudum. ve sadece saatlerce koşarak atıyordum hayata karşı oluşan tüm kırgınlık ve öfkelerimi terlerin eşliğinde. Hayatın acımasızlıklarıyla hızlanıyordum. kalp atışlarım yerini dinginlik ve yorgunluğa bırakmak isteyinceye kadar koşma açlığıma aş sunmaya devam ediyordum.
Kışları hasta oluyordum hayatın bana öğrettiği acımasızlıklar yüzünden. Koşmakla tükenmeyen sıkıntılarım, terlerime katılıp üşütüyorlardı beni. Ve her seferinde boğaz ağrısıyla başlayıp mide bulantısına kadar devam eden bu sıkıntılara, anneannem üzüntüden tutan astımıyla öksüre öksüre ilaç verirdi bana, çorba yapar, alnıma ıslak bez iliştirirdi.
Durmak bilmezdi koşmalarım. Öfke, hızımı artırırdı ya; daha beter hasta olurdum bir hafta sonraya. Biriciğimi astımıyla baş başa bırakır çıkardım sonrasında onu çok üzecek koşu seanslarıma. Ve bir gün koşu dönüşümü kapımda karşılayan olmadı, cevap verilmedi zile basışlarıma. Anahtarım da vardı halbuki her günkü gibi. Sadece ilgi için, hayatımdaki tek varlığımın beni karşılama gülüşlerini görmek için çalardım kapımı. Ve bu kez gülücükler sunanım olmadı kapımda.
Keşke dedim keşke; keşke koşmasaydım. keşke baksaydım ona da, sadece kendi sıkıntılarıma sarılıp, onu rutubet kokan duvarların arasında tek başına koymasaydım. Bu laf benim en kimsesiz pişmanlığımdı artık: keşke koşmasaydım. Keşke hayatın benliğime eklediği tüm yalnızlıkları, odamdaki dağınıklıklara nefret dokuyup, düzenlemekle yaksaydım. belki o zaman o da benimle olurdu hala, incilerimden yosun tutmuş yanaklarım bu kadar yalnız kalmazdı..
