kent kültürünün yoğun iş sendromu ve karmaşa içinde hep bir yerlere yetişmeyi/ dakikliği öngörmesinin getirdiği sorunsal.bir bakıyorsun şu toplantı da bulunman icap ediyor bir bakıyorsun ödenmeyi bekleyen malum ay sonu faturaları gelmiş kapıya dayanmış. hep bir telaş... hep bir yerlere yetişme arzusu... kendi içinde kısır döngünün insan eliyle yaratılmış hali belki de. saat 8. 5 dakika daha gecikirsem otobüs kaçıcak ve işe geç kalacağım halet-i ruhiyesi. aklıma şu malum kemal sunal filmi geldi. zeki ökten imzalı olan. saat bile yanılmıyor o denli an ve anlık bir durum oluşmuş. monotonluğun dibine vuruluyor. sonuçta hep yetişme arzusu gerçekleşmediği zamanlar hayal kırıklıkları oluşturuyor. akabinde de bir stres bir stres sormayın. modernizm ve belki de sanat kaygısı da bir diğer etken. şu hayatı güzelleştiren sosyal aktiviteler ve parasızlık sendromu. aklın gitmekte, katılmakta, görmekte.
bazen de bu tekdüzelik hayatı ertelemekle örtüşüyor. kent yaşamının bitmek bilmez hayat erteleyişleri. tükettikçe tüketir oluyorsun belki de şu malum kaçışlar bundandır kimbilir.
lise bittiği anda surata tokat gibi inen hadise. eğer üniversiteye girmediyseniz, askerlik ya da iş derdi vurur önce. aileden gelen baskılar da cabası. eğer üniversiteye girdiyseniz, durum daha karmaşık hale gelir. derslerin üstüne, katılmanız gereken konferanslar, sempozyumlar eklenir. ola ki "azıcık da sosyal olayım." derseniz eğer, zamanınızı bir de kulüp toplantıları, sosyal oluşumlar, sivil toplum örgütleri içinde harcarsınız. bütün bu etkenlerin, evde halletmeniz gereken işleri de eklenince, kafanızı kaldırıp derin bir nefes alacak vaktiniz kalmadığını görürsünüz.
tümünün sonunda bir bitiş noktası vardır sizin için;
- şu proje bitsin de gerisi kolay.
- şu konferansa gideyim zaten iki gün.
- şu fuara uğrayayım haftasonu.
- fotoğraf kulübünün gezisi varmış.
- tiyatro provam var.
ama nedense bu etkinlik sürekli devam eder, hiç bitmez.
