vatandaşı sanki astı gibi gören tipik devlet memurudur. alışmış emir almaya ve emretmeye. başka da bir halta yarayıp, yaramadığı da şüphelidir zaten.
ancak zihinsel bir mesleki deformasyon olgusuyla açıklanabilecek durumdur. bunların kendilerine verilmiş olan görevleri yerine getirirken bile sanki vatandaşa lutüfta bulunurmuşcasına karşılık beklemesi yetmezmiş gibi kendilerini her alanda ayrıcalıklı, üstün ve öncelikli sanmasıyla kendilerini gitgide tümden toplumdan soyutlamaya başlarlar ve kendi aralarında yer, içer, oturur, tartışır ve ürerler.
tabi birbirlerinden aldıkları ve verdikleri gazla kendi zihniyetlerine itiraz eden herkesi hor görüp aşağılamaya bayılırlar ama bu eski türkiye nin kafa yapısıdır ve yeni türkiye de onlara arzu ettikleri istikbal ve makam artık yoktur. geçti artık o devirler. devir internet devri, sosyal medya devri, globalizm devri, müşteri memnuniyeti devri.
ne sizler vatandaşın öğretmenisiniz, ne de vatandaş sizin öğrenciniz. ya yeni türkiye ye alışacaksınız ya da hep böyle mutsuz olacaksınız, karar sizin.
o memur berbere gider, bakkaldan süt alır, çocuğuyla lunaparka gider, karısıyla sevişir, üç çocuk yapar - dur lan konu bu değildi- heh işte sen ben neysek memur da o.
aşağı görmek ya da üstün görmek mevzuu tamamen toplumsal refah seviyemizle alakalı. çok çalışıp hiç kazanıyoruz. kazandıklarımız her ihtiyacımıza yetmiyor. ne kendimize ne de sevdikllerimize vakit ayıramıyoruz; bütün gerginliğimizi de bize işi düşenlerden çıkarıyoruz: bütün meslek gurupları için geçerli bu.
dolayısıyla birbirimizi düdüklemeyi de devleti sıvazlamayı da bir kenara bırakıp, hep birlikte hakkımızı aramalıyız. ama bundan evvel sayımızı arttırmalıyız, 3 çocuk iyidir -skicem gene nerden geldi bu aklıma- ...
