Siz hiç insanların hep sağına ya da soluna oturmaya çalıştınız mı?
Ben denedim.
ilk başta, sol yanağımda bulunan benlerim sağdakilere göre daha belirgin olduğu için hep sol taraflarına oturdum.
Zamanla, dişlerimdeki görsel sorunun daha büyük olduğunu fark ettim. Dişlerimin ön tarafındaki ayrıklık sağ taraftan daha fazla görünüyordu; bu nedenle yanımda biri varsa hep sağlarına oturdum.
Aynaya baktığımda çok uzun süre sadece noktalar gördüm. Suratımın sadece o benlerden ibaret olduğunu düşünüyordum.
Bir grup okul arkadaşımın benlerimle alay etmesi de bu durumu pekiştirmişti.
Şimdi oğlum, yüzüme ve kollarıma baktığında içten bir merakla, "Anne, senin kaç tane benin vardır, 1 milyon var mıdır?" diye sorduğunda ben de "Hayır oğlum, çok ama milyonla sayılmaz" diyebiliyorum.
O sırada aklı dağılıyor ve 1 milyon tane olabilecek başka bir şey arıyor.
Peki, tam olarak ne zaman bu yargısız merak acıtıcı hale geçiyor?
Benlerimle nasıl barıştığımı tam hatırlamıyorum; ama kontrollerimi yaptırarak sağlık açısından ilgilenmeye başladım.
Dişlerimle ise lisede tel takarak barış ilan ettim. Bu paylaşımı, kendimizle ilgili takıntılarımız yüzünden girdiğimiz haller üzerine düşünmek için yazmak istedim. Başkalarının gözünün içine girip oradaki halimizi değiştirmek için çabaladığımız anları hatırlamak önemlidir. Şanslıysak, bu hallerle barışıp daha büyük bir benliğin farkına varabiliriz.
Unutmayalım ki benimizden, dişimizden, saçlarımızdaki beyazlardan daha büyük bir biz var.
Kendimizi kabul etmek, gerçek özgürlüğün kapısını aralar.
