Çok acımasızım kendime karşı; kızıyorum, bağırıp çağırıyorum, bazen affedemiyorum.
Sonra,
sonra tıpkı küçük bir çocuğa sarılmak istercesine sarılmak, şefkat göstermek istiyorum.
Hadi sarılalım;
ne yaşadıysak geride kalacak, geçecek hepsi diyorum.
Ben de çocuk oldum;
içimdeki çocuk hiç ölmesin,
Onunla hep yaşasın istiyorum.
Kendimi seviyorum..
Hem bir insanı sevmekle başlamaz mı her şey;
Neden o ben olmayayım?
hiç iyi değil kırgınım kendisi iyilik sever, meraklı köfteci ve merhametine yenik düştüğü için kızıyorum ama tanıdık diye de birşey yapamıyorum bu huylarından vazgeçerse daha çok sevicem.
kendimle aram çok iyi de araya bazen benliğim giriyor oyunbozanlık yapmak için allah'tan şahsım ve iç
sesim yardıma geliyor da durduruyoruz pezevengi .
Aynaya bakıyorum.
Ağzım aynı burnum aynı, bakışlar desen aynı. Mimiklerim, tekrara maalesef düşen tavırlarım, sürekli baş veren gıcıklığım aynı, siyaha sağolsun başka renge evrilemediğim saçlarım bile aynı lan.
Çok zaman dedim, kurdum şu cümleyi; Hani neden olmasın dı ikame edebileceğim yedek kafalar bedenler, karakterler?
Başıma tez vakit bir bok gelmezse min. 70 yaşı görürüm gibi(melankolik bir hatun için çok bile bu)
Şimdi o vakte kadar bu modelle nasıl yaşayacağım lan ben? Estetisyene yığacak param da yok ağzı burun meme kaşı tadilat ettireyim?
*
Sonuç olarak, herkesin dediği gibi ayy kendimi seviyorum,maşşallah orama burama , cümleleri bende bana dair yok abi.
Ben sıkılganım. Elimde de değil. Bu da aynı.
