Muthis. En cok kendimi severim su hayatta. Ben ne yaparsam yapayim kendime hak veririm. Pismanlik duyarim ama asla kendime saygisizlik etmem. Canim kendim.
Kendimi seviyorum. Niyemi safım da ondan. Temiz ve saf kalabilmek herşeye rağmen cok güzel. Kafamda kimse hakkında plan ya da kötü bir niyet yok. Bir iki gün kızsam bile allaha havale eder , kendi elimdeki lerle mutlu olmaya çalışırım.
bir başlık sorusu. hakikaten laf olsun diye değil, şu 2 gündür özellikle çok kötü. vesveseler kafamı kurcalıyor. kendi içimde diğer ben ile veda yaşıyorum resmen. her şey bitmiş gibi yorgun ve sessizden bir durum.
Kendimle aram çok iyi. Ama birkaç gündür kendime karşı sorumluluklarımı atlatıyorum biraz. Yorgunluğumu bahane ediyorum ama gerçekten yoruluyorum. Sabah 8 akşam 5 memur gibi. Ayakkabı giymeyi zaten sevmiyorum, eve gidip üstümü çıkarmayı düşünüyorum tüm gün.
Neyse ama, evden çıkmadan bir ruj sürüyorum sadece sonra nasılsın diye soranlara "güzelim" diye cevap veresim geliyor. Bundan güzel pek az şey var. Ayrıca sakinliğim ve stressizliğimden dolayı kendime şu aralar ayrı sevgi duyuyorum, herkes telaş içindeyken böyle hissetmek... Bu ruh haline aşığım. Çok güzel, hedefe kilitlenip başka şeyleri umursamadan hayatına devam etmek çok güzel.
iyi yani iyi. iyiyiz.
arada bir "bu da fena değil ya" diyecek kadar sevimli buluyorum kendimi. bazen burnumu tıkayıp zorla ağzımı açtırarak, boğazımdan aşağı can yakıcı sıvılar dökesim geliyor. sıkıca tuttuğum şeyleri bırakma isteğimi güçlendirme çabasındayken, elime "tutma artık, acıttın." diye bağırmaktan çok sıkıldığım için benle pek anlaşamıyorum.
yine de saçımı okşamaktan geri duramıyorum.
yazık çünkü... acıyorum kendime.
