insanların dört gözle beklediği o sinir krizinizden sonra, hissettiğiniz o yalnızlık hissi. işte o an anlarsınız ozamana kadarki dostlarınızın "sözde" olduğunu. O günden sonrada hiçbirşey eskisi gibi olmaz zaten. ama o kadar güveniniz sarsılmıştırki sinirlenmeye bile artık cesaret edemezsiniz.
Tam yazacagim o anlarimdan birini bi bakiyorum insanlar annesini babasini kaybetmis. O zamanlar diyorlar en caresiz oldugumuz anlar. Vazgeciyorum kendi caresiz kaldigim zamani cunku bir onemi kalmiyor. Sukrediyorum halime.
çok fazla yeteneğe, ilgi alanına sahip olup da hepsine birden yetecek zamanımın olmadığını hissettiğim anlardır. günde yaklaşık dört ila beş kez yaşarım.
belki bu öyle pek bir sıkıntı gibi gelmedi şimdi size. bense bu problem yüzünden panik atak hastası oldum, dilimin altı ativan almaktan nasır tuttu. potansiyelimi kullanamamak benim ölümümdür arkadaşlar. günde dört-beş yerine sekiz-on saat uyumam benim ölümümdür. zaman ve uyku düzenim en büyük düşmanımdır, çaresizliğimin nedenidir.
