Muhtemelen bunların başında fazla duygusal olmam geliyor. Bunu değiştirmek için ilk adımı bu gün atıyorum ve sorulan sorulara, bir şeyler anlatan insanlara veya hayatımdaki kişilerin benden isteklerine tamamen yoğunlaşıp, duygusal olarak değil, tamamen mantık açısından yaklaşarak yavaş ama istediğim sonucu elde etmeye çalışacağım.
Her şeyde fazla anlam ve gereklilik arıyorum. insanların öylesine yaşamasını seviyorum. Beni anlam ve değer arayışı mutsuzlaştırıyor. Üzülmek ve gururumun kırılmasından çok korkuyorum. Bu kırılışla yüzleşmek istemiyorum. Sanki insanlara karşı anahtarı bende olan dört tarafı sarılı demir parmaklıklar arasındayım. istediğimde kendimi oraya kilitliyorum. Onlara ulaşabiliyorum, dokunabiliyorum, konuşabiliyorum ama birinin bana istediği gibi dokunabilmesinden çekiniyorum. Ya çok üzülürsem. Galiba bunu yaşamaya cesaret edecek olgunlukta değilim. Öyle olduğumu düşünüyordum ama kafamın içinde bir şey beni cesaretsizleştiriyor ve insanlara karşı güvensizleştiriyor.
Ciddi olmayı değiştirmek. insanlar gülüyor, eğleniyor ve saçmalıyor ama ben hep ciddi bir tavırdayım. Neden böyleyim bilmiyorum hamurumda var galiba. bilerek yapmıyorum.
Risk alamıyorum. Her şey açık ve seçik olmalı. Anlam karmaşası ve soru işaretleri beni rahatsız eder. Bu tavır ve insanlara güvenememe hali çok şey kaybettiriyor farkındayım. Bu temkinliliğin her zaman iyi olduğunu düşünürdüm ama son günlerde ettiğim birkaç sohbetin ardından deneyim kaybına uğratmaktan başka şeye yaramadığını anladım. Bunu değiştireceğim. Risk almayı ve cesaret etmeyi öğreneceğim. Her zaman başkasının deneyiminden yararlanmayı bırakacağım. iyi veya kötü. Cesarette bulunacağım.
Agresif kişiliğimi ve her şeyi kafaya takma huyumu değiştirmek isterdim. Bunun için çok çabaladım fakat olmadı.. Uzun süredir bununla mücadele ediyorum, ettikçe daha da beterleşiyorum.. Çok şey kaybettirdi, yine de değiştiremedim kendimi..
Çok pesimist bakan ve olumsuzlama yapan biriyim. Bunun realistlik olduğunu düşünüyordum ama zamanla bunun şeylere karşın değerlendirmede beni yanılttığını ve yapacaklarım için ümitsizleştirdiğini, beni çok aşağı çektiğini fark ettim. Kendimde değiştirmek istediğim çok şey var. Birine güvenme konusunda çok çekingenim, bunalımımı yönetemiyorum, sürekli anlama yoğunlaşıyorum, akışına bırakmakta güçlük çekiyorum, yeme ataklarıyla baş edemiyorum. Ama bu aralar iyiyim. 2-2.5 yıllık bunalım dönemimde ilk defa son 3 haftadır nerdeyse hiç intiharı düşünmedim ve arzulamadım. Daha akıllıca bakmaya başladım. Bunalım günlerinde bunun anlamsızlığı üzerine düşünüyorum. Yine ağlıyorum ama duygularımı çözmeye çalışıyorum. Bence ilerleme var. Mesela artık bunalıma ne zaman gireceğimi tahmin edebiliyorum. Ama bu bir şartama değil tahmin. Mesela yarın girmeyeceğim. Pazartesi ve salı gün çok meşgul geçecek. En erken çarşamba olur. Perşembe hastahaneye gideceğim. çarşambayı atlatırsam çok iyi olacak.
insanın kafası açık ise çok hızlı değişiyor. Bunu çok kez deneyimledim ve bu yüzden tüm bunların geçeceğine inanıyorum.
Kendimi koruma içgüdüm, sanki o herkeste olması gereken kendini koruma içgüdüsü biraz fazla çalışıyor bende. orada olmak istemiyor muyum? hatır gönül dinlemiyor gitmiyorum aslında pek hatır gönül güdemiyorum. 3- 5 kişi var hayatımda yenisini alamıyorum, istemiyorum. istememek diye bi şey var kurtulamıyorum. düşünüyorum zaman zaman daha içten bi insan olsam nasıl olurdu diye. daha mutlu olur muydum acaba, bilemiyorum.
ait hissedemiyorum keşke bunu da değiştirebilsem. birinin arkadaşı dostu hissedemiyorum kimsenin hiçbir şeyi olmak istemiyorum. öyle yüzeysel bi istem değil içimden gelmiyo, kokusunu bile istemiyorum başkalarının. diğer insanlarla birlikte yaşamak zorunda olduğuma nasıl ikna edebilirim ki kendimi, yalansız, rolsüz. "bak aslında çok da kötü değilsin başkalarıyla iletişimde" diye çok yalan söylüyorum kendime.
Böyle orta derece egoist bi insan olsam hayatta daha cok zevk alırdim diye dusunuyorum acaba bunu yazarken bile acaba egoistlik mi yapıyorum diye düşünüyorum.
Üzgünken, moralim bozuk iken, mutluyken, heyecanlıyken veya sinirliyken sağduyuma hakim olabiliyorum ama depresif günlerde her şey parça parça ve boşluklu geliyor. O zincirin bazı halkaları eksiliyor bu yüzden iletişim ve düşünmede normal olan benden uzaklaşıyorum. O günlerde depresifliğim değil sağduyum hakim olsun isterim. Bu nedenle buhran günlerinde mutlaka insanlarla çatışıyor ve yanlış anlaşılıyorum. O günün pesimistliğinin üstüne boktan yanlış anlaşılmalar moralimi bozuyor ve ben daha da karamsar ve değersiz hissediyorum. Bu yüzden o günlerde artık çaktırmamaya ve her şeye ayak uydurmaya çalışıyorum.
