Güçsüzlük anlarında kendimi hep yaşamaktan geri çekiyorum. Yapmam gereken ne varsa bırakıp, sadece yarı uyur yarı gezer halinde oluyorum. Halbuki güçlü olmak var..
Bir şekilde güçleneceğim, olacak. Çünkü olmak zorunda. Yoksa uyur gezer şekilde geçen bir hayat en kolayı.
Öğrenme eylemini birinin başlatması veya açması olmadan yapmayı beceremiyorum çoğu zaman. Öğrenmek için hayret ettirici olması gerek. Nefret ediyorum bu aptalca davranıştan. Bu yüzden genelde arkadaşlarımı bir şeyler bilen olanlardan seçmeye çalışıyorum ama öylesini bulmak zor oluyor. Böylece olmayan ilgi alan ve konularıma merak ediyor, karşımdakiyle tartışmak için öğreniyorum. Başkasının oluşu heves uyandırıyor. Keşke heves için bir başkasına ihtiyaç duymasam.
