belli yaşlara gelip aydınlatmadan evvel kendini belki de dünyanın en zeki, farklı, yaratıcı insanlarından biri addetmek, zamanla sıradan, belki de ortalama altı bir zeka katsayısına sahip olduğunu kesin olarak kavrayıp önce yıkılmak, arkasından da ''aman idare edip gidiyorum işte canım, ne var, hem çeşit çeşit zeka kategorisi varmış, belki birinde acayip akıllıyımdır'' deyip avunmak, boş vermek, artık eldeki olanaklarla en iyisini yapmaya çalışmak.
bu durumda olan insan, çevrenin özellikle ebeveynlerin gazıyla başlarda kendini zeki zanneder zamanla dünya üzerinde ne müthiş işler çıkaran ne yaratıcı insanlar olduğunu görünce gerçek yüzüne çarpar. "o kadar da zeki değilmişim lan." cümlesi bu durumda olan insanın favori cümlesidir.
