şu an tam "evlerin ışıkları bir bir yanarken bendeki karanlığı bir de bana sor" ruhundayım.
kanıyorum. birilerinin bi yerlerde şimdi mutlu olduğunu bilmek beni daha da kanatıyor. savaş
çıksın. kıyamet kopsun. deprem olsun. herkes mutsuz olsun. eşitlenelim. yalnız ve çaresizliğim
gözüme batmasın. "bak neler varmış ya... adamın haline bak" diyim birini görüp de hatta, biraz
olsun kendimi iyi hissedeyim. ama yok olmuyor. hava sakin. gece sakin. her şey sakin.
yaralarımın öpülmesini beklemek... elimden gelen sadece bu. bi yazar olsa. sözlük yazarı. güzel. çok güzel. merhametli bi de. mesaj atsa bana şimdi. saatlerce konuşsak komplekssizce. kim ne der diye düşenmeden bana gelse. ilk mesajla o kimseler de kalmasa. sadece ikimiz olsak. buna çok ihtiyacım var. ihtiyacımız var.
