sosyal medyanın topluma sunduğu nur topu gibi bir "hastalık". adı da "olumsuz beden algısı" olarak geçmektedir. lütfen modellerin, mankenlerin ya da okul arkadaşlarınızın üzerinden air brush ile 85 kere geçilmekten burnundan olmuş suratlarına bakıp sanki gerçekten öylelermiş de sadece sizde sivilce çıkıyormuş gibi düşünmeyin. ya da insanların bikinili fotoğraflarını açıp "onun hiç selüliti yok, göbeği de çıkmıyor, bacakları incecik." diye kendinize realiteden tamamen uzak bir ideal belirleyip ona ulaşmaya çalışmayın. bacaklarınız bazen yapısal olarak kalındır ve 34 bedene düşseniz de vücudunuzun en kalın uzuvları olarak kalacaklardır. beliniz incecik olmak zorunda değildir çünkü herkesin vücudu kum saati şeklinde değildir. süper modelliği kendine meslek edinmiş kadınların selülit kusan bacaklarının çaresi de sivilceleri gibi "airbrush effect." adobe photoshop'taki air brush, evet. çünkü biz plastikten imalat oyuncaklar değiliz. biz insanız. kilo alırız, kilo veririz, ödem tutarız, strese girer sivilce çıkarırız, saçımız dökülebilir, her şeyi bırakın bir gün mutlaka ölüp gömüldüğümüz toprağın altında... biliyorsunuz işte ne olacağını. uzatmak istemiyorum.
velhasılkelam, eğer bu sahte hayatlar yüzünden anoreksiyayla, blumia nevrozayla, bunalımla, depresyonla, yetersizlik hissiyle falan boğuşanlar varsa, lütfen yapmayın kendinize bunu. gerekirse alın o telefonu toprağa gömün, ama kendinize bu eziyeti çektirmeyin.
Bazen yaşadığım histir. kıl oluyorum bazen. aynadan aynaya da değişiyor benim tip.
bazen kendi kendime "malzeme bu işte ne kasıyorsun amk?" diyorum. bazen de kendimi dünyadaki tek erkek gibi hissediyorum. işte o zaman dünyanın en yakışıklı erkeği oluyorum. tam o sırada babannem çağırıyor "çöpün altı akıyor al şunu dışarı at" diyor. bütün büyü bozuluyor.
acayip bir duygu. ilk başta aynada çirkinliğinizi farketmenizle başlar. daha sonra olaylar olaylar... hoşlandığınız kızlar sizden hoşlanmaz, kızlar birbirini dürtüp seni gösterirken kikirdemez, dikkatini çektiğin kişiler ya acıyarak ya da kibirle bakarlar size. dediğim gibi hiç bir yerde dikkat çekmeyince yaşarsınız bu duyguyu. birine ilanı aşk ederken, iş görüşmesinde ya da alışverişte kasiyer bile hissettirir bunu. uzun lafın kısası çirkin kızlar bana yazsın.
görünüste ciddi bir sorun yoksa,
kisinin çocukluguna inmek gerekir.
örnegin:
ruh hastası olan annem (ciddi anlamda), bana küçükken sürekli çirkinsin, çarpık bacaklısın *, soylesin, boylesin diye bildigin piskolojik iskence uygulardı.
geçenlerde bir sinir krizi anımda "yoldan çıkma diye diyordum napiyim" *... deyince ikinci sinir krizini anında geçirdim tabi.
su an ise cidden hiç bir fikrim yok. yani aynaya sadece ne var ne yok diye bakıyorum. güzel misin çirkin misin diye sorsanız cevap bile veremem.
ama dısarıdan bakınca sanırsın ki özgüven tavanda, aslen yok. 404 not found bildigin.
ama biri iltifat ederse de genelde çok ters anlarım, ve agresiflestigim de görülmüstür.
özetle kisinin görünüşü ile degil ama etrafı, tanıdıgı insanlar hatta ailesi (ornekte goruldugu gibi) bile bu sorunun temelinde olabilir.
