ben kendimi 17 yılda doğurabildim. nedensiz kusmalarımın nedeni, nedensiz baş dönmelerimin nedeni meğerse kendime hamile olmammış. bu zihinsel ve düşünsel doğum için rahmim olmadığından, ben, kendimi göğüs kafesimde büyütmüşüm. hiç bir hamilelik testi işe yaramadı o yüzden.
17 doğmadan yaşanmış yıl...
tamı tamına 17 yıl sürmüş bu hamilelik. oysa ruhum ilk hamile kaldığında haberdardım durumdan.. ilk aşk. ilk hayalkırıklığı. ruhumun ilk düşük yapması.
benim midem bulanıyordu yalnız gecelerde. başım dönüyordu. içerimdeki koca adam tekmeliyordu! gözlerimi yaşartan, kalbimi kanatan tekmeler.
oysa ben kendimi doğurmak için çok çabalamış bir adamdım. kendimi, kişiliğimi, ruhumu, içimde tekmeleyen, özgürlüğünü, tutkusunu, yolunu, ne istediğini, güne başlama nedenini arayan , bulamadıkça kendi göğüs kafesindeki rahme saklanan.. kadınını bekleyen..
hiçbir güzelliği ve özelliği yoktu yaşadığımın. doktorlar, bu doğumun gerçekleşmemesi gerektiğinden bahsediyorlardı. sanki, ben toplumdışı bir bedene ve ruha hamileydim. doktorlar, "doğurmamalısın" diyorlardı. ve bana kürtajı öneriyorlardı.
olmadı. zamanım geçmişti. içerimdeki o koca bebek 1 yaşında olmuştu. hareket alanı kısıtlanmış, düşünceleri olgunlaşmış, sakalları çenesine batar olmuştu.
bu doğumu midesi kaldırarak izleyecek bir doğum uzmanı yoktu. doğumhane ise inşaa bile edilmemişti. o yüzden karanlık gecelerde çıkardım kendisini. gıdım gıdım. öğürerek. her kusuşumda doğdum ben. kendi küllerinden doğan o fantastik kuş gibi.
ben, sancılanıp da kendimi doğurdum. hayatın üryanlığıyla ruhumu yıkadım. o gün bugündür pakım. o gün bugündür emekliyorum. ayağa kalkıp da koşacağım günler çok yakındır.
koşup da hayat denen duvarı delip, sonsuzluğa kanatlanmam çok yakındır. eğer, toslayacağım o duvara beynim yapışmazsa. 37 yaşında her şeye doymuş, 0 yaşında doğmuş herkesten daha önde yaşamış, geç doğmuş, erken ölmüş, yeniden dirilmiş bir adamım.
reenkarnasyonun canlı ispatıyım ben. öldürün beni. dirileyim göğüs kafesinizde.
