yalnız kaldığında anlar olayın ehemmiyetini, tuhaftır yalnız kalmak için de uğraşır, acıyı görünürde sevmem der ama içten içe acıyı sevendir, yarayla dalga geçer yaralanmamış olan.
Caresiz insandir.
En kotusu bu hissi kabul etmemesidir. Hayir, der, benim yanimda annem babam var, su arkadasim var bu kisi var. Onune surekli, kabul etmemek icin bahaneler cikarir.
ama sonra tum bahanelere ragmen kacip kacip odasinda, otobuste, sokakta, surada burada agladikca isin hic de sandigi gibi olmadigini anlar.
kus almaya kalkar kendine, balik almak ister... Elinden gelse komodo ejderi bile besler, o denli yalniz hisseder.
ki her yasta insanin basina gelir. Dunya karanlik bir yerdir sanki.
Sonra bir gun bunu kabullenmek zorunda oldugunu fark eder. Daha kotusu olmasin diye, yalnizligina alisir.
dun gece telefonda birine bunlari ifade etmeye calisirken aglayinca anladim ki, onlari hatirlamak bile can yakici. Iste bu yuzden kimsenin yasamasini istemem ben.
yakında gelecek depresyon'un habercisidir. bu kişiler genellikle asosyal olurlar. bütün gün oyalanacak bişeyler ararlar. kendilerini yalnız hissettikleri halde arkadaş edinmekte akıllarına gelmez. böyle düşünenleri varsa içimizde ne biliyim çıkın hava alın , tek başınıza gezin , tozun.
