lisedeyken bir felsefe kitabındaki anlatı geliyor aklıma. sözde düşünür ben tanrıyım der ve yanardağ kreterlerinin içerisine kendisini bırakır. sonuç " gidiş o gidiş"... *
seni tanrıya inandıran birin yanında olmak.
ekmek musaf çarpsın ki ona öyle iyi bakarım ki, severim, okşarım, beslerim sularım, ona en iyi ben bakarım. inanırım kendime. benim olmazsa fasulyeden sayarım. *
düşünüyorum o halde varsın.
tarihte var böyleleri lakin günümüzde doktorların bunu yaptığına dair duyumlar almaktayım.
özellikle kök hücrelerle uğraşanlar kendini tanrı zannetmekteymiş *.
