yaklaşık 2 yıl önce yazar oldum buraya. bir kaç entry girdikten sonra devamını getiremedim. nedense aklıma geldi bugün. dedim ''benim uludağda hesabım vardı bakayım gerçi şifreyi unuttum ama muhtemelen şudur'' deyip açtım sayfayı. şaşırtıcı ama sürekli unutkanlığından yakınan ben şifremi hatırladım. neyse girip baktım neler yazmışım diye. bu ne lan dedim. bunları ben mi yazmışım. o entryi bir yerde karşıma çıksaydı ve kimin yazdığını sorsalardı 'ne biliyim lan, yazılırken yanında mıydım?' falan derdim herhalde. insanın yazdığı bir yazıyı hatırlayamaması ne kadar tuhafmış.
ayrıca yeni tasarımını da çok beğendim sözlük. belki artık daha fazla zaman ayırabilirim sana.
bu kadarlık yaşımda * ilk defa başıma gelen durumdur.
son bir aydır, stresten kaynaklanan sıkıntılarım yüzünden abuk subuk hareket etmem sonucu kendime "ben ne yapıyorum" dedim. "sen kimsin?" dedim kendime. "o sakin ve iyi huylu kıza ne yaptın?" dedim. cevap alamadım.
kendimin eski tanıdığım, iyi huylu ve sakin kişiye dönüşeceğim zamanımı bekliyorum.
Son bir iki haftadir icinde bulundugum durumdur. Son 7 aydir bana ters geldigini dusundugum bir takim seyler yapiyorum hosuma gitmiyor ama rahatsizlik da duymuyordum. Yalniz yaklasik bir hafta once isin biraz b*ku cikti sozluk kendimi taniyamiyorum. Secimlerim bana yeni bir yol yeni bir karakter seciyor galiba sozluk. Sonumuz hayrola. Lan lan lan neye donustum ben sozluk mum isiginda tutsu esliginde entry giriyorum hay amk boyle biri degildim ben.
aldatıldım. kandırıldım. yarı yolda bırakıldım. en güvendiğim insanlardan darbe yedim. hayatta yapmam dediğim şeyleri yaptım. kısacık sürede hem de. tanıdığımı sandığım insanın baştan beri rol yaptığını öğrendim. inandığım değer verdiğim tüm her şeyi yıktı. canım acımıyor. sadece boşluktayım. ve tarzım olmamasına rağmen http://www.youtube.com/watch?v=tHnoewqUJp0 dinliyorum. kendmi gerçekten tanıyamıyorum. birinin tutup beni silkelemesi lazım. ya da vazgeçtim daha neler yaşanacak benim silkelenmem lazım.
ne gemiler yaktim, ne gemiler yaktim,
o kadar yandiki canim sonunda karsidan baktim,
ne goreyim kendime yildizlardan daha uzaktim. sozleriyle sezenin cok guzel anlattigi durum.
bir kaç zamandır gerçekleştirdiğim eylem hiç yapmayacağım şeyleri yaptım ve yapıyorum bazen ne yapıyorum da diyorum ama bi cevap bulamıyorum bu aralar kendimi pek tanıyamıyorum.
Neydiki küçükken istediklerimiz hayallerimiz ve şimdi oluşanlar, hayat hayallerin hepsine izin vermiyor tercihlerinizi dikkatli yapın... kendinii iyi tanıyın olmayacak hayaller yerine olasılığı daha yüksek hayallere tutunalım.
sadece görüntüyle değil, davranışlarla da kendini tanımamaya başlanılabilirdir.
artık eskisi gibi gülememem, her defasında aklıma gelen o durumun beni deli gibi ağlatması.
benm ne konuşmam kendi konşmam ne yürüyüşüm ne bakışlarım ne gülüşüm. farkındayım kendim olmadığımın ama kendim nasıl biriyim bilmiyorum. kendim olmaya çalışıyorum kendimi tanımadığım için bi bakmışım başka biriyim. ben kimim?
