hemen herkesin hayatı boyunca en az bir defa tatdığı duygu. genelde çocukluk yıllarında hissedilen bu duygu insanın başına olmadık işler açardı. ne tesadüfdür ki anne terliği ile tanışmada hep bu dönemlere denk gelmiştir. en çok reyting alan süper kahraman ise süperman'di. * daha sonra he-man,cüneyt arkın ve kadir inanır gelirdi. *
benimde süperman'le tanışmam yanlış hatırlamıyorsam 7 veya 8 yaşında olmuştu belkide biraz daha büyük ve tabiki anne terliği ile de. yediğim terlik darbelerinden midir? yoksa pelerin niyetine kullandığım sofra bezinin uçmak için çıktığım ağaç dalına takılıp çart diye yırtılmasına müteakip yere kafaüstü çakılmamım yaşattığı hayal kırıklığından mıdır? bilmiyorum ama daha dün gibi hatırlıyorum o günü.
ne zaman olduğunu hatırlamadığım bir zamanda izlediğim süperman filminin etkisinde kaldığım bu dönemde arkadaş grubunda bir kavga almış gidiyor, yok süperman ben olcam sen olamassın daha uçmayı bile bilmiyorsun sen cüneyt arkın ol tarzı sözlü sataşmalar o kadar gururuma dokunmuşdu ki kararımı o zaman vermiştim. süperman ben olacaktım, hemen gerekli olan malzemelerin bir listesini çıkardım bir pelerin ve kendimi kamufule edecek bir gözlük. * gözlük sorun değil çünkü babannemin şişe dipli gözlüğü ortalıkta dolaşıp duruyordu peki ya pelerin diye düşünürken annemin yeni yıkayıp balkona astığı sofra bezi gözüme ilişmişti.
hemen sorfa bezini asılı olduğu yerden söküp itina ile katladıktan sonra poşete koydum ve babannemin şişe dipli gözlüğünüde alıp kendimi sokağa attım.
clark kent moduna girmek için gözlüğü taktım ama etrafı görmek ne mümkün yolda bile yürüyemiyorum, süperman olmak için bunlara katlanmak gerekiyordu, sonunda arkadaşları bulmayı başarabilmiştim hemde sapasağlam hala şaşıyorum o gözlüklerle nasıl oldu da biryere çarpmadan veya düşmeden başarabildim bunu. belkide gerçekten süper güçlerim vardı.
cüneyt arkın, kadir inanır, filiz arkın komşu kızı ve sahte süperman oturmuşlar gülüşüyorlardı, onları görünce hemen poşetten pelerini çıkardım ve boynuma bağladım evet artık resmi süperman ben olmuştum sahte süperman ise birden he-man oluvermişti, süperman olmak kolay değildi uçmak gerekiyordu, cüneyt arkın ve kadir inanır hayali düşmanlara yumruk,tekme atarak filiz arkın'ı korumaya çalışırken he-man'in sayesinde çıktığım ağaçtan hayali düşmanların üzerine sorti yapma sırası gelmişti.
nerden bilebilirdim pelerinimin dala takılıp aşağı doğru uçuşa geçmişken çart diye yırtılacağını. gözümü açtığımda yerde boylu boyunca uzanmış cüneyt, kadir, filiz ve he-man karşısında sıfırlayan karizmayı düşünürken pelerine bakmak aklıma hiç gelmemişti. yanlış hatırlamıyorsam cüneyt eyvah süperman'i düşürdüler diye bağırıp yanıma geldiğinde nerdeyse ağlayacaktım. bilmiyordum ki asıl ağlama faslının evde yırtık sofra bezi ile anne karşınıda olcağını.
o günden sonra birdaha asla süperman olamadım, voltran'ın kolunu ve bacaklarını oluşturmak daha cazip gelmişti.
- lan olum, baksana
+ ne var abi, ne oldu
- lan sabahtan beri kendimi süper kahraman zannediyorum
+ nasıl yani abi
- ne biliyim, bir uyandım böyle içimde bir şeyler kıpır kıpır, sanki süper kahramanım
+ başka ne var abi, yani bir özelliğin felan var mı?
- şimdilik bir şey yok ama olacak hissediyorum.
+ ??..
kahramanlık sendromunun sebep olabildiğidir. kişi bu sendromu yaşıyorsa, kendini çevresindeki herkese yardım etmek ve sürekli iyilik yapmak için zorunlu hisseder. aksi olan kahraman cani sendromundaysa, çevresindeki birine zarar verip ona yardıma giden ilk kişi olarak isim yapmaya çalışır.
bu durum ilkokul caglarinda bruce lee filmleri izledikten sonra olusurdu ben ve abimde. film biterdi, bir de bakmisiz ayakta gardlarimizi almisiz. sonra ucan tekmeler havada ucusurdu *. sonra kirilan vazo var sonunda, bir de anneden yenen saglam firca... *
dün hasta olduktan sonra biraktiğim şey.Halbusi eczanede geçirdiğim radyoaktif bir kazadan beri yillardir hasta olmuyor,kendimi invincible man falana saniyordum.
