Hoşuma gitmeye başlayan olay. En kalabalık yerde bile en ücra köşeyi bulup oraya sığınırım. Fark edilmemek bana iyi hissettiriyor. Kimse konuşmasın, yanıma gelmesin, görmesin. işim bitsin ve gideyim mantığı tamamen. Soyut hissetmek tamı tamına benimle anlam buluyor.
Evet; yemekhanede en köşede oturan yalnız kişiyim, diğerleri langırt oynarken ben kütüphanede kitap okuyarak vakit geçiren kişiyim, sınıfta hep tek oturan da benim, kampüste avare gibi bir o yana bir bu yana yürüyen köpeklerle konuşan kişi de...
arkadaş dost hak getire zaten hep söylerim ben insan sevmiyorum.
Zaten insan sevsem dünyayı severim ama konumuz o değil.
Okula sadece vize ve finallere girmek için gidiyorum telefonum uçuş modunda neredeyse aldığımdan beri be hep sessizde.
bir buçuk saatte bir romanı bitiriyorum bazen.
Aynı görüşlere sahip olduğum insan yok etrafımda. karnım mı acıktı gidip tek başıma yiyorum hasta mı oldum yatıp zıbarıyorum mutsuz mu hissediyorum çikolata alıyorum kendime seratonin hormonu alayım diye.
Canım sıkılınca deftere yazıyorum ya da telefonun not kısmına rahatlatıcı olabiliyor. Gelecekten birilerine mektuplar yazıyorum. Tanımadığım, tanışmadığım belki hiç olmayan.
Sevgilim yok dostum yok en iyi arkadaşım yok. Sosyal hayatım da yok fanı olduğum birileri yada bişeyler de yok hiç olmadı da.
Sevdiğim bi dizi yok. Akşamları heyecanla telefona sarılıp aradığım gün içinde yaşadığım gereksizlikleri anlattığım biri yok. Kısacası soyutlaştığımı hissediyorum. Soyutlanmak benim tercihimdi hala da öyle.
iyi böyle gereksiz insanlara tahammül etmek zorunda olmamak özüne yoğunlaşmak çok daha iyi.
Aptal insanlarla diğer insanları tartışmak yerine bir şeyler üretmek kariyer yapmak çok daha mantıklı.
“Hiçbir insan kendi başına bir bütün, bir ada değildir. Her insan kıtanın küçük bir birimi, bütünün bir bölümüdür. Eğer bir toprak parçası denize sürüklenirse Avrupa eksilmiştir. (…) Her insanın ölümü benden bir şeyler götürür, çünkü ben insanlığa bağlıyım. Bunun için asla çanların kimin için çaldığını sorma; çanlar senin için çalıyor.”
Zararlı olduğunu düşünüyorum, ben de yapıyorum tabi çünkü öbür türlüsüne hevesim yok, hayatı kaçırdığımın farkındayım yaşlandıkça daha da soyutlanacağım muhtemelen sonra da hayat bitmiş olacak. tanıdığım güzel insanlar dışında bir kazancım olmayacak. Tam da Hayata karışma vakti ama üşeniyorum sözlük.
