insanların kendiyle barısık olması sizi neden bu kadar rahatsız ediyor?
keske herkes kendini cok cok sevse.. boylece herkes cok daha mutlu olur ve cevreye cok daha mutluluk yayar.
kalp.
ince bir çizgi barındırır bu kendi içinde.
aşıldığı taktirde kibir, ego, bencillik hepsini içine alır ve dışa vurumu bencil ve ukala bir tip doğurur.
piyasa bu megaloman tiplerle kaynıyor zaten.
kendine hayran olmak sıradışı bir beceri ve özelliğiniz yoksa saçmalıktır. gereksizliktir.
Ben yapamıyorum bunu. Hatta öyle ki beni seven insanlar bile değersiz geliyor gözüme ‘beni seviyorsa kesin bir sorun vardır’ diye düşünüyorum bazen. Ama bazen de o kadar narsist oluyorum ki tüm bu düşüncelerin tam zıttı her şey.. sanırım ben sıyırdım..
sana benzeyen biriyle denk gelince kendini sevmeyi birakiyor kendinden vazgeciyorsun.
al sana buyuk carpisma.
aslinda zevk aldigin butun her seyin dayanilmaz seyler oldugunu gormek.
sana zararsiz gelen senin icin ufak tefek heyecanlar aslinda nasil katlanilamaz seyler goruyorsun.
nasil felaketlere yol actin karsindaki ne hissetti hepsini hissediyorsun.
gercekten cok berbat.
icin gidiyor sen sana kapiliyorsun ama gitmemek icin her seyi yapiyorsun.
senin sana katlanman icin bir yol da bilmiyorsun. acemilik.
al iste yine cenem agridi.
"zeka yok, yetenek yok, başarı yok, para yok, güzellik yok, sempatiklik yok, yok oğlu yok. tüm bunlara rağmen insan nasıl kendini sevebilir."
Şu sözlerin aynısını herhangi bir insana çat çat söyleyemeyiz mesela. Karşımızdaki insanı kırmaktan korkarız. insaflı olmaya çalışırız. Ama kendimizi yerden yere vurmakta bir beis görmüyoruz. Neden? Herhangi biri kadar bile değerimiz yok mu yani?
Başkalarına gösterdiğimiz anlayışı kendimize de gösterebiliriz bence. Kendimize karşı da insaflı ve adil olabiliriz. Bunu yapabiliyor olmak bile kendimizi seviyor olduğumuzu gösterir.
Gün içerisinde gerek sosyal medya gerekse televizyon üzerinden bir çok aşka, hüzne, öfkeye ve çeşitli yaşam olaylarına şahit oluruz. Hepsi bizde birer duygu uyandırır, hayali karakter dahi olsa acısını duyumsar, onunla ağlar, onun haline üzülür ve onunla güleriz. Farkında olmadan kendimize göstermediğimiz şefkat ve merhameti, hayali karakterlere ya da tanımadığımız insanlara gösteririz. insan, kendi yaptığı hatalar için kendine çok fazla zulüm edebilen bir varlıktır, oysa herkes hata yapabilir. Yaptığımız hatalardan dolayı kendimizi suçlayarak anı kaçırmak yerine, şimdi ve buradaya odaklanıp hatalardan ders çıkarıp öz şefkat ve merhameti kendimize gösterebiliriz. Kendini sevmeyen, kendiliğine saygı duymayan insan, kurallarını ve yaşam hedeflerini de aynı zamanda oluşturamayabilir.
Hayat maddenin bir sonucudur, somuttur. ilk olarak optimum vücut ve ortamı sağlamak canlıya yeğdir.
Bu olduğunda diğer her şey daha halledilebilirdir.
Sağlığın iyi olması, temiz olmak, gereken sporu yapmak, doğruca kuşanmak, temiz hava almak, iyi beslenmek, derli toplu bir çevre yapmak acil olmayan pek çok fikirden daha mühimdir hayattayken ve bunlar öncelikle sağlar huzurumuzu, sıhhatimizi.
Bunlar merakımızı öncelikle hayatımıza sunmaktır, kendimizi sevmenin büyük parçasıdır.
herkes içindir fakat hareket lazım. bence kimse kendini dururken sevemez. bir şeyler yapmalı ama ne olursa bi şeyler yapmalı. taş bile kopup düşerken kendisini sever ne güzel yuvarlanıyorum diye.
Aşırıya kaçmamak kaydıyla gereklidir;
insan kendini çok severse bir başkasına, sevmezse de kendine zarar verebilir Zira.
Hem Her şey bir insanı sevmekle başlamıyor mu;
Neden önce kendinizden başlayıp, sevmenin anlamını önce kendinizde bulmayasınız?
