uçurumun kenarında gibi... yıllarca "eğer bir gün hayatım boka sararsa iyileştirmek için her kötülüğü yapacağım, zaten kaybedecek bir şeyim yok" dedim. sanırım bu boka sarma dönemi geldi çattı. ama benim ne kötülük yapacak cesaretim ne de gücüm var.
Kalbim sıkışıyor ve ellerim titriyor. Gözlerim kamaşıyor ve ayaklarım uyuşmuş vaziyette. Suan metrodayım ve eger ayağa kalkarsam yığılacak gibi hissediyorum. Bu yüzden de pozisyonumu değiştirmeden nefes almaya çalışıyorum ve telefonla uğraşarak bir an önce ineceğim durağa gelmek icin zamanı geçirme çalışıyorum.
Basmisim salataya aciyi dilim disarda gezinir gibi hissediyorum . Not almak cok yorucuolabilir . belki omuzlarima tir binmis parmagim kalem tutmaktan kasik kivrakligina ulasmis olabilir ama iyiyim edriyıncım hala iyiyim .
Bitirdiğin liseye ziyaret için uğrayıp o sınıfa çıkmak, o sınıfta onu izlediğin sırayı onu izlediğin sıradan izlemek, dalıp gitmek, hiçbir şey tekrar geri gelmeyecek.
