böyle çok kötü bi his ama hisde değil aslında galiba delirme alameti aslında yalnızlıkta olabilir evde tekim arkadaşım yok konuşacak sözlükte açtığım son 5 başlığın altına hiçbir entry gelmedi ama hala bişeyler için yaşadığımı hissediyorum ya ne diyorum ben işte dediğim gibi delirme alameti olsa gerek.
şu sıralar yaşadığım psikolojidir. sinirli miyim, üzgün müyüm, kırgın mıyım, hıncım mı var emin değilim. bazen aklıma sevdiğini söylediği zamanlar geliyor mal mal gülerken buluyorum kendimi. sonra diyorum ki ''ama şunları şunları da dedi sana. sen ondan son bir şey istedin, senin çok ihtiyacın olan bir şey ve o hiç acımadan seni intiharın kıyısına itti.'' o zaman kırgınlığımı hatırlıyorum, sonra sinirleniyorum. mutlu olmasın diyorum bazen kendi kendime, çünkü o bunu hak etmiyor, kötü bir insan diyorum. bunları bir başkasına yapabilen, o kadar zor durumdayken kafasını çevirebilen biri mutlu olmayı hak etmez diye düşünüyorum. bir süre sonra üzülünce ne kadar üzüldüğümü hatırlıyorum. ''sen de ona karşı çok agresiftin, belki de o haklıydı, belki de gerçekten böyle olması gerekiyordu. sen zor zamanlarında onun yanında olamadığın için uzaklaştırdın kendinden onu, bak hem neler yaşadığını bilmiyormuşsun bile'' diyorum. affedecek, mutluluğu için dua edecek gibi oluyorum ama bu sefer de ertesi gün ben kötü durumdayken telefonda gülüp, dalga geçmesi geliyor aklıma yine dişlerimi sıkıyorum. gece yatarken endişeyle sızıyorum bir haftadır ''acaba güvende mi'' diye düşünürken. sık sık uyanıyorum, rahat uyuyamıyorum. en sonunda o seni bu kadar düşünmüyor, düşünmedi diyorum ama kendimi de alamıyorum. ''ya ona cidden bir şey olursa'' diye aklımdan geçince göğüs kafesim patlayacak gibi oluyor. bunları düşünmemek için çok çaba sarf ediyorum. onu rahatsız etmemek, ardımda bırakmak ve sevdiği insanla yoluna devam etmesi gerektiğini kabullenmem lazım. beni sevemedi diye onu suçlamamalıyım belki ama kırgınlığım için yapabileceğim gerçekten bir şey yok galiba. bak yine karmaşık duygular içine girdim. neyse...
