kişisel mutsuzlukla alakalıdır... temel sebebi fok balıkları katliamı değildir..eğer kişinin kendisi kötü bir durumdaysa, bu durum açan pembe çiçekler ya da bir çocuğun gülümsemesi gibi romantik detaylarla değişmez..
geçmişte seni üzen bir şeyin hatırlanmasıyla,mutlu eden bir şeyin aranmasıyla,bazen de bir şarkı dinlerken,bir film izlerken durduk yerde oluşup başının dibine çöken durumdur...
sebepsiz yere olunca insan kendini daha da bi kötü hisseder. çünkü çözümlenemez bir şeydir. sanki her an kötü bir şey olacak hissine kapılınır. tek çare oturup beklemektir. eğer çok sık tekrarlanırsa da artık çok üzülmek gerekmez. çünkü alışık olunan bir durum haline gelmiştir.
eğer bir nedeni varsa kendini kötü hissetmenin, bu pazartesi sendromu olabilir.
hayattan zevk almazsınız.
belki birçok şeye sahipsinizdir ama hiçbir zaman o çok değerli şeylerin varlığı hiçbir zaman kendini belli etmez.
zorla gülersiniz her şeye.
acılara, mutluluklara.
ama bir de sizi inadına mutluluğa zorlayanlar vardır. yüzünüzdeki bir damla gülümsemeyi görüp de vicdanlarını rahatlamak için!
içinizden 'yaşasın kötülük hıahahaha' diyerek farkına kapıldığınız his.
dipnot: çılgın bediş dizisi vardı vakti zamanında orada bediş söylüyordu sanırım bu sözü.
süreklilik arz ediyorsa, muhtemelen bir başkasının katkıda bulunduğu durumdur. bunu yaşayan kişi çevresine iyi bakıp kendisinin böyle hissetmesine sebep olanları çevresinden uzaklaştırarak kendisi için bir şeyler yapmaya başlamalıdır.
can sıkıntısının en yoğun şekilde hissedildiği anlardır.
öyle ki hayat üstünüze oturmuş, debeleniyormuş gibi hissedersiniz. keşke, şu düştüğüm duruma hiç düşmeseydim der saniyeler öncesine geri dönmeyi hiç bu kadar istemediğinizi fark edersiniz. ama ne yazık ki olan olmuştur ve işte orada kendini kötü hissetmek denen şey gelir çöreklenir yüreğinizin üstüne. kalbiniz öyle sıkışır ki olduğu yerde kaybolup gidecek sanırsınız. ama sonra geçer elbet, siz de bu duygunun yaşattığı stresi bir süre sonra tamamen unutmak üzere sakinleşmiş olursunuz.
of of dedirten durumdur. şu an bendede aynısı var. istediğim hiçbirşey olmadığı gibi elimdekileri de kaybettim. zor toparladım ama büyük kayıplarımı hala telafi edemedim. tabi de hiç gerçekleşmeyen daha doğrusu sen hariç herkes için gerçekleşen isteklerde yedi bitirdi beni...
vazgeçebiliyo muyum? hayır. böyle boktan bi kısır döngü işte insana kendini kötü hissettiriyor...
