Anlamını bilmediğim şekilde her sabah yastığa sarılarak uyanan biri olarak gözlerim kamaşıyor ve tavanı gökyüzü olarak saptayabiliyorum, ki bu da ayrı bir anormal anı.
sadece yalnızlık ile açıklanacak bir durum değil, boyutları olan hissetme durumudur. kalabalıklar içinde de kaybolmuş gibi hissedersin. hatta birine aşık olduğunda, onda da kaybolmuş gibi hissedersin. bir durumu ifade ederken , kimse seni takmıyorsa da böyle hissedebilirsin. bir iş, bünyeye zor gelince kaybolmuş gibi hissedersin. velhasılkelam olabilir de olabilir.
mevzu, kendini fazla kaptırmamak. sakin olunmalıdır.
sanki başka bir gezegenden dünyaya fırlatılmış, dünyadaki bütün insanlar ne yapacağını biliyor da bir tek sen ne yapacağını bilmiyor ve etrafına yardım dileyen gözlerle şaşkın şaşkın bakıyormuşsun gibi...
