bence şöyle bir şeydir. olumsuz yönde kendini kaybetmek olduğu için, bu kendini kaybedip, kendine yaramayan yararsız işlerden sonra yeniden başlamak aslında bir o kadar kolay gibi gözükürken, bir o kadar da zor oluyor artık. hani bir evre vardır ya. gençlik evresi. o evrenin hata yapma limiti vardır hani. erkek için, artık çocuk değilsin askerliğini bile yaptın, bugün evlensen çocuğun olur muhabbeti vardır ya. ha işte o vakitten sonra büyüdüğünü anlarsın. büyüdüğünü anlamak mesele değil de, mesele şu. bütün bu olumlu olumsuz gençlik birikiminden sonra, her şey istediğin gibi olmaz ise diyemiyorsun ki, ama ben böyle olsun istemedim ki diye. maalesef.
Aklını kaybetmek. Mantığının çalışmaması. Olabilecek en kötü şey belki de bu. Doğru kararlar alamamak, kararlar alırken kalbine sorular sormak. Unutmamalı ki sana zarar vermeyecek tek sey aklın. Aklını kaybedeceğine kalbini kaybet.
Benliğinden çıkmak, kendin olamamak. Hepimizin bir ayarı vardır. Ayarın ucu kaçınca kendimizi kaybetmiş oluyoruz.
Bir de kaybedip bulamamak var. O daha da vahim.
Bir de kendini kaybedip tekrardan kendini bulanlar var. Dönüm noktası oluyor kendilerini kaybediş anları. O kadar keyifli ki izlemesi.
Delirdiğimde başıma gelen şey. Bazen Allah'a isyan ediyorum. Atak geçirdiğimde herkese rezil oluyorum düşünsenize. Neden ben bu durumlara düştüm, neden beni korumadın Allah'ım? Diyorum.
