fısıltılar fısıltılar, kendi kendine ve bazen de bununla yetinilmeyip, karşılıklı kulaklara söylenen, al gülüm ver gülümlü anlaşmalı ruhobur cümleler. ****
+ çok güzelim.
- ya ben çok civanmertim.
+ yok yok ben aşk insanıyım.
- ya olur mu ben var ya ben...peeeeh bre peehh!
sanat toplum için mi sanat halk için mi tartışmaları söylene gelsin, kendini kandırmak kendin için yaptığın tartışmasız bir sanattır ama dozunda yapılırsa. dozu kaçarsa, aynaya baktığında gözlerindeki ışığın eksilikliğini görüpte düzelteceğin ve silkeleneceğin zamanların yerini bilinçdışı bir uyuşukluk alır. en zayıf bir rüzgar esintisinin değişkenliğine bile muhtaç olunan, o kahredici yalancı sesli sessizlik başlar. bu zamanlar, senin aynaya boş boş bakmaya başladığın ruh leşi'ni gördüğün anlardır artık... hele ki; bu durum iki kişinin karşılıklı yaptıkları kandırışlar şeklinde ve sürekli olursa... ama bununda bir sonu vardır.
ve kayışın koptuğu an:
+ aynaya bakınca eskiden hoşlanmadığım beni görüyordum ve idare edebiliyordum. oysa şimdi...
- yaa! ben de, ben de canım.
+ ya iki dakka da beni onaylama be. aynada aynı benden sen. yani iki kandırılmış ben.
- ama aşkım neyin var beeeeem?
+ defol git! çık çabuk.
- ıgghk ıgghkk (tekme yemiş yavru köpecik sesi)
hani insan sevdiğine inanır ya, bu da insanın kendisini ne kadar beğenmiş bir bünye olduğunu gösterir. istemediği bir şeyi yapmak zorunda olan bünye, aslında kendisine kanmasa da o kadar sever ki, yapmak istemediği şeye çok dandik bahaneler bulur, sonra da inanmış gibi yapar. kanan razı kandıran razıdır kimseyi ilgilendirmezdir.
