kötü bir duygu. üniversiteye başlayalı 5. senesin deyim senenin başları saçma sapan bir şekilde boş geçirdiğim için kendimi böyle hissediyorum sonrasında vizeler geliyor çok geçmeden finaller ara tatil ve 2. dönem başı da aynı, tempodan çıkınca kendini rahatlatmak bahanesiyle yine hiç bir şey yapmıyorum ve dönem bitiyor. şunun şurasında vizelere 2 hafta var ve ben hala okulumun uzamasın kesinleştiği ve bu sene düzgün bir şekilde okumaz isem 1 sene daha uzama olasılığı olduğu halde ders çalışmıyorum bu yazıyı buraya yazıyorum ki belki döner bakar ve utanır harekete geçmeye başlarım. bir tembellik var üzerimde atamıyorum ve çok kızıyorum, insanları bir şeyler yapmıyorlar diye sürekli kızan ben kendim bir harekete kalkmaya çabalasam ya çok sürmüyor yada sürekli bir şeylere bahane buluyor ve yapmıyorum bu yazıyı bile yazdığıma şükür gerçekten.
sporda, hayatta, sosyal ortamlarda, arkadaşlık ilişkilerinde, okul derslerinde ve geri kalan aklınıza gelebilecek her türlü konuda başarısız olup, sıkça hissettiğimdir. daha bugün tehdit edilip de hiçbir karşılık verememek resmen ezip geçti yakın zamanda geri kazanmaya başladığım güvenimi. sürekli hastalık, okula gidememek, hiçbir spor dalında azıcık dahi olsa başarılı olamamak, sınıfta tahtaya kalkamayıp, insanların önünde konuşamayıp, yabancılardan çekinip, arkadaş dediklerine bile doğru düzgün muhabbet edememek inanın ne derece can sıkıcı, tahmin edemezsiniz. ağlarken konuşamamak bile deli eden bir faktör kimi zaman. az bir şey yetenekli olduğunuz konuda dahi sırf sosyal özürlü olduğunuz için hiç bir şey yapamamak daha da ayrı bir konu. ne desem bilemiyorum. benim olayım kendimi gereksiz hissetmek dahi değil, bizzat, kelimenin tam anlamıyla gereksiz olmam. evet. öyle çünkü. şimdiye dek kim, ne hayrımı görmüş de ben kendimi gerekli hissedeyim ? daha bugün adını dahi bilmediğim bir geri zekalı insan müsveddesi kız arkadaşımla konuşma lan dedi bana, ben de sırf sert çocuk gibi gözükeceğim diye tamam birader ama sırf onun o hareketine uyuz olduğum için, sen uyardığın için diyebildim. tamam. bu güzel, ama karşıma gelse ne yapabilirdim ? sırf bu olaydan ötürü bu günlük eve gittiğim yolu değiştirdim. dayak yerim diye. evet, resmen bundan korktum. kendimi savunamayacak kadar geri zekalı, gereksiz bir çöpüm resmen. sahip olduğu tek yetenekten iltifat alamayacak, sırf sosyal bir geri zekalı olduğu için bundan para da kazanamayacak bir gereksizim.
sıla'nın sizi betimlediği dizeleri aklınıza getirir.
"kenar süsü oldum hayatın(ız)da, yani olmasam da olurdu. kaza süsü de verirdim vefatıma, yokluğum boşluk yaratmazdı..."
depresif olma durumudur. duşa girin. kahve içerken bir yandan pencereden dışarıyı izleyin. o zamanın verdiği rahatlık biraz olumlu düşünmenize neden olabilir.
