hayat tüm hızıyla akıp giderken ve sizde bu hıza kendinizi kaptırmış son sürat yaşarken bir an durup kendinize ve ruhunuza bakmanızla başlar her şey. baktığınızda görürsünüz ki değişmiş bir şeyler siz kendinize bakmayalı. şaşırırsınız önce, sonra bir ses duyar gibi olursunuz gittikçe yükselen. ses zamanla çığlığa dönüşür.ama, yok sayarsınız onu. siz yok saydıkça ses daha çok yükselir. pes edersiniz sonunda, anlarsınız kendinizden daha fazla kaçamayacağınızı. dinlemeye başlarsınız kendinizi ve aynı zamanda yüzleşirsinizde kendinizle.
bazı psikolojik rahatsızlıkların temelini oluşturur. hele ki bir travma sonrası kişi içine kapanırsa, daha zor dönemler yaşayabilir. sokağa çıkmak lazım, çoğu psikolog depresyon hastalarına ne yaparlarsa yapsınlar, vitrinleri bile seyretseler dahi günde en az bi kaç saat dışarıya çıkmalarını tavsiye ederler.
ruhunu, beynini ve bedenini dinlendirmektir. özellikle sıkıcı ve stresli bir günün sonunda, huzur veren bir yerde huzuru hissetmeye çalışmaktır... kendinle başbaşa kalmaktır...yaşadıklarının muhakemesini yapmaktır,kısa bir benlik bütünlüğü oluşturma süreci de denebilir...kesinlikle ruha,beyne ve bedene oldukça faydalı bir ilaçtır...
