Bir yazarın haklı serzenişidir. Oysa Peygamber Efendimiz (s.a.v) her bireye saygı gösterir, söyleyeceği şeyi karşısındaki kişiyi kırmadan söylemeyi her daim bilmiş ve uygulamıştır.
Hz Ali (ra) buyurmuştur ki:
"Resulullah (sav) sürekli güler yüzlü ve yumuşak huylu idi; sert ve katı değildi."
imam Bakır (ra) buyurmuştur ki:
"Resulullah (sav) cemaat namazı kılarken bir çocuğun ağlama sesini duyduğunda, (cemaat namazına katılmış olan annenin çocuğuna yetişmesi için) namazı hafif ve kısa kılardı."
Hz Ali (ra) buyurmuştur ki:
Resulullah (sav) ashabından birini üzüntülü gördüğünde, şaka ve latifeyle onu hoşnut eder ve şöyle buyururdu: "Allah-u Teala, kardeşlerinin yüzüne asık suratla bakan kimseyi sevmez."
Hz. Peygamber (sav) insanların kusurlarını görmez, bazen görmezden gelir, çok zaman gözünü çevirir, kusurunu görse de yüzüne vurmaz, o kişiyle arasındaki saygı ve sevgi perdesini yırtmazdı.
