bir insam için en aciz duygudur. bu duygu herşeyi yaptırabilir. hiç olmayacağınız kadar kibar bile olabilirsiniz. fakat, farketmelisiniz ki sizin varlığınız sadece aynalar da berraktır. başkaları bulanıklaştırır.
En doğru olan histir. Merkeze bu gerçekliği alınca çevrenizdekilerin ne kadar daha değersiz olduğunu anlayacaksınız. Kişinin kendi Cahilliği kabul etmesi gibi bu da bir erdemdir, yükselişin ilk adımıdır.
Yaparlar abi hiç acımadan senin onlara yaptigin fedakarliklari hiç siklerine takmadan yaparlar bu kadar nankör bu kadar asağlik bu kadar kanları bozukturlar. Bizim onlara verdiğimiz değerlerin 10 da 1 ini vermezler bizi degersiz hissetirmekten hiç cekinmezler. Siz siz olun sizi etrafınızda menfaat disi değerli hissettiren insanlari negatif yönleri ne olursa olsun hayatinizda tutun.
insanın varoluşuna anlam katma uğraşında ara ara duraksayıp düşünmesiyle içinden çıkılmaz bir hal alarak düştüğü durumdur. sonuçta biz kendimize anlamlar yükleyerek değerli olduğunu düşünen varlıklarız ve bunların gerçekte hiçbir karşılığı yok. bu gerçeklik bize an an vurduğunda bu yüzden sendeleyip kendimizi kötü hissediyoruz çünkü biz kandırılmaya açız. evet bu öylesine açlık ki bunun için kendi dışımızdakileri bile kullanabiliyoruz. o bize biz ona değer vererek bu hiçliğimizi gizliyoruz. yapay kalabalık yaratıp yalnızlığımızı da unutmaya çalışıyoruz ama gece yatağa girdiğimizde azcık düşününce zihnimizde oluşan o karanlık bize yalnız olduğumuzu hatırlatıyor.
yani demem o ki, değersiz olduğunu hissetmek her daim insanın başına gelecektir çünkü bu insanın en çok yüzleşmekten korktuğu gerçektir.
Fazla Değer verilen insanların sizi önemsememesi doğrultusunda ortaya çıkan ruh hali.
Bu ruh haline girmemek için önce kendinizi sevip, kendinize en çok değer vermelisiniz. Mesela çok sevdiğim bir abim her konuda afedersiniz "s*kimden değerli mi nera" derdi. Adam her olaya bu şekilde yaklaşıp hep önceliği kendine verirdi. Olması gereken bu. Çevrenizde olup biten her şey için "benden önemli mi" diye sorun kendinize. Kendinizi sevin. Biraz umursamaz olun. Bu hayatı bir defa yaşıyorsunuz, en güzel şekilde yaşamaya çalışın. Olmayacak insanlar için kendinizi kötü veya değersiz hissetmeyin. Bırakın onlar bu hissi tatsın.
dünyanın en kötü duygularından biri olabilir. Neyi başarırsanız başarın, ne kadar düzeni oturtursanız oturtun yine de öz saygı elden bir defa gitti mi yeniden yerine getirmek çok zor oluyor.
Kendim dışında herkesi değerli görüyorum. Kendimi sevilecek, bir şeyler paylaşmaya değer biri olarak göremiyorum. insanlar bana yaklaşsa bile, bu değersizlik hissi yüzünden kendimi onlardan uzaklaştırıyorum. aklımda hep beni aşağılayan, hiçbir şeye layık olmadığımı tekrarlayan başka biri varmış gibi hissediyorum. Ve bu hiç bitmiyor.
işin en acı tarafı da ne biliyor musunuz? Kendinizi kendiniz bile sevememişken başkaları tarafından sevilmenin anlamsızlığını farketmek.
genelde çocuklukta yaşanılan olayların büyük etkisi oluyor bunun üzerinde. ailenin yetiştirme tarzı diyelim. Muhtemelen sizi hep azarlayarak büyüttüler ve yaptığınız şeylerde hiçbir zaman takdir etmediler. kısaca sizi özel hissettirmediler (bkz: ben). Bununla ilgili düşüncem siz önce kendinizi değerli olduğunuzu ya da değer edebilecek bir şeylere sahip olduğunuzun farkına varın zaten sonra kendinizi bir nebze olsun daha değerli hissedeceksiniz.
gerçekten bundan muzdarip dostlarım varsa klinik depresyon yaşıyor olabilirler, gerçekten haddini aştıysa bu durum bir psikologa görünmelerini öneririm.
hızlı bir belirti listesi vereyim isterseniz kontrol amaçlı:
-neredeyse her gün, günün büyük bölümü depresif hal. durgunluk
-aşırı uyuma veya uyuyamama
-konsantrasyon eksikliği
-intihar vb. düşünceler.
-sabit bir ruh halinde sürekli bulunmak
