insanın kendini bilmesi, kendini anlaması, kendinin sınırlarını aramasıdır. aşşalık bir durum değil, tam tersi her insan evladının yapamadığı, yapmaya ceseret edemediği birşeydir. eğer siz kendinizi beğenmezseniz(bu beğenme tabi şekli değil içsel) dogmalarla yaşayıp, size ezberletilmişliklerle yaşamaya mahkum olursunuz.
edit: imla
her insan evladinin yapmasi ve hissetmesi gereken ruh halidir. kendini begenmeyen sönük bir insan her zaman sönük kalacaktir. yeter ki bu kendini begenmislik kibirlilige gitmesin.
Kuşkusuz kendini, kendisi olarak değil de yalnızca diğerlerinin ifadeleri ve görüşlerini, kendi ölçütleri ile değerlendirip "onların" fikirlerine göre derecelendirerek ve gerek estetik gerek pratik anlamda o derecelendirmeden çıkan sonucun olumlu olmasından ileri gelir.
Sorun, tek değerlendirme alanını diğerinin doldurmasıdır. Bir bakıma dünyasında kendisi, başkalarının ötekisi olarak kendidir. Kendini beğenmek ya da beğenmemek daha objektif değerlendirme ve niteliklere göre elbet olabilir ama ötekilerin şahsi görüşlerine göre ise üzücüdür.
