insanın kendini bilmesi, kendini anlaması, kendinin sınırlarını aramasıdır. aşşalık bir durum değil, tam tersi her insan evladının yapamadığı, yapmaya ceseret edemediği birşeydir. eğer siz kendinizi beğenmezseniz(bu beğenme tabi şekli değil içsel) dogmalarla yaşayıp, size ezberletilmişliklerle yaşamaya mahkum olursunuz.
edit: imla
her insan evladinin yapmasi ve hissetmesi gereken ruh halidir. kendini begenmeyen sönük bir insan her zaman sönük kalacaktir. yeter ki bu kendini begenmislik kibirlilige gitmesin.
genellikle kendini çeveresinde ki diğer insanlardan daha üstün, daha güzel/yakışıklı, daha zeki, vb. görmesidir. kendisini kimseyle paylaşamayan, kendisini kimseye layık görmeyen kişidir.
karakter bozukluğu, kişilik eksikliği gibi problemlere sahip bireylerde sıklıkla rastlanan olumsuzluk. bu tür kişiler, özbenliklerinin değerinin bilincinde olmadıkları için, sahip oldukları mal varlıklarıyla, mevkileriyle ve her türlü maddi değerleriyle övünerek, diğerlerini küçümseyerek kendilerini bu durumun içine sokarlar. egoları tavan yaparken, karşılarındaki insanlar tarafından hoş karşılanmazlar.
her şeyin olduğu gibi bunun da azı karar çoğu zarardır. biraz kendini beğenmişlik iyidir, özgüvenin bir sonucudur ama kendini dünyanın merkezinde sanacak kadar bir beğenmişlik varsa işte o zaman acınacak bir haldedir insan.
kendine güvenle sık sık karıştırışlıyor içinde yaşadığımız şu fantastik coğrafyada. kendini beğenmişlikte diğerlerine yukarıdan bakmak, onları ezme isteği vardır her daim.
çağımızın öne çıkan bir rahatsızlığıdır. sadece sahip olan kişinin arkadaş ve dost kaybetmesine yol açmaz, aynı zamanda çevresindekileri de yorup sinirlendirir. çekilmez bir saçmalıktır.
