Zamanla kendine hayran olmayı yanında getirir. Zaten insan kendini beğenmiyorsa kimi beğenebilir? Kusurlarınla, hatalarınla, sahip olduğun her şeyinle çok güzelsin.
Ayna karşısında kendine laf atmayan da ne bileyim.
" insanın kendini anlatmasından daha zor ve daha yararlı hiçbir şey yoktur. Üstelik, meydana çıkmak için insanın süslenmesi, kendine çekidüzen vermesi gerekiyor. Ben durmadan kendimi düzenliyorum, çünkü durmadan anlatıyorum." montaigne
Kuşkusuz kendine ilişkin estetik yorum getirebilen ve doğrucu yanlışçı bakabilen kişileri hep ilginç bulmuşumdur. Ben yansımama bile tamamen boş, donuğum. Çünkü ben'im iq. En az gördüğüm şeyim. Mümkün değil beğenmek, bilmek, eleştirmek vs...
Kendini beğenen insanları hep kıskanmışımdır. Hiç bir zaman dönüp vay be diyemedim. Sanırım sürekli psikolojime mâl olan hatalar yaptığım için aram açık kendimle.
iyi özelliklerimi sahiplendiğim gibi kötü özelliklerimi de sahiplenirim. Onlar da benim. Her duygudan biraz biraz var bende. Kendimi beğenirim, bu başkalarını beğenmeme engel değil. Kendimi beğenirim, bu eksik taraflarımın bilincinde olmama da engel değil. Kibirli olduğum ve kibirli davrandığım zamanlar olabiliyor. O halimi sevmesem de o da benim, bana ait. Kendimi ayıplamam gerektiğinin farkındayım. iş hayatında narsist davrandığım dönemler olur. Bunu, o ekosistemde sağlam durabilmek için bile isteye özellikle yaparım. Mış gibi de olsa yaparım. Çünkü business life.
narsizm boyutunda değilse ve kişinin çevreye zararı yoksa kişinin özgüvenini arttıran, iyi hissetmesini sağlayan durumdur.
insan fiziksel ve zihinsel açıdan kendini güzel bulduğunda bu durum günlük işlerine de etki edebiliyor.
evet, kendimi seviyorum.
insanın kendisiyle barışık olmasıdır, kendisini sevmesidir.abartılmadığı sürece iyidir ama küçük dağları ben yarattım edasıyla kibirli kibirli dolaşması hiç çekilmez.
